9 dagen postpartum

9 dagen postpartum. Mijn voedingsbh strak voor de stuwing. Mijn ‘oma onderbroek’ voor mn eenpersoonsmatras die er in zit. Mijn wond die trekt. Mijn liezen doen pijn. Mijn buik is nog zwanger. All worth it.

Ik zei dat ik het nooit meer zou doen

Ik deed het weer, terwijl ik in mn eerste kraamweek zei het nooit meer te doen. Door de tranen heen van pijn en teleurstelling zei ik iedereen dat het bij 1 zou blijven. Na een bevalling die maar liefst 64 uur duurde, en uitmondde in een spoedkeizersnede, zei ik dat ik dit nooit meer ging doen. Het viel tegen, hoe het gelopen was. Niks van mijn bevalplan kwam uit. Met niks van dit scenario had ik rekening gehouden. Maar het overkwam me toch.

Toen daar al snel de intrusies bijkwamen, wist ik het zeker. Ik doe dit niet weer. Bij de teleurstelling van de bevalling, kwamen de schaamtes van de intrusies. In bed ‘droomde’ ik over alles wat mijn dochter overkwam, door mijn toedoen. Eenzaamheid steekt de kop op, want dit is niet iets wat je deelt.

Ik wist het zeker. Ik doe dit niet weer.

Maar het is een gevoel. Iets wat je niet uit kunt leggen. Een verlangen in je hart die je niet onvervuld wil laten. En dus deed ik het weer.

Gelukkig

Gelukkig maar.
Gelukkig is er in het leven ruimte voor 2e kansen, greep ik ‘em, en pakte die wonderbaarlijk uit.
Gelukkig bedacht ik me.
Gelukkig vond ik de kracht om mezelf terug te vinden.
Gelukkig mocht ik het nog een keer meemaken.
Gelukkig stond het geluk dit keer aan mn zijde. Gelukkig had ik dit keer geluk. En houd ik het nu vast in mijn hart en armen.