Moeder zijn is… altijd AAN staan

Zodra je moeder wordt verandert er iets in je. Je voelt je intens gelukkig, je hart overstroomd van liefde, maar meteen voel je ook een enorm verantwoordelijkheidsgevoel dat aanslaat. En dat gaat nooit meer uit. Persoonlijk is het moederschap de zwaarste baan die ik ooit gehad heb. Maar ook meteen de allermooiste! Het contrast van de twee zorgt dat je het vol blijft houden denk ik. Net als de langdurige pijn tijdens de bevalling, maar het moment dat je je kindje op je borst hebt is alles goed en vergeten: het begin van het moederschap; de verschillende emoties die zich de aankomende jaren zullen afwisselen.

Taboes worden doorbroken

Waar vroeger veel taboe lag om eerlijk over het moederschap te delen is dat tegenwoordig niet meer weg te denken. Moeders online die (h)erkenning vinden in elkaars verhalen, moeders op het schoolplein die lachen om hetzelfde leed dat ‘op tijd op school komen heet’, de herkenning en gemoedelijke knikjes of lachjes die alleen moeders onder elkaar snappen en geven, heerlijk! Ik ben blij dat we dit met elkaar kunnen delen, want het moederschap is pittig! Alle ballen hoog houden, zorgen dat je voor iedereen in je gezin klaar staat. Ik ben de Google zoekbalk van dit gezin. Alles en iedereen vraagt aan mama waar iets ligt, waar wat is, wat het adres is, waar de puzzles liggen, wat er gegeten gaat worden, mama regelt het wel… ik sta altijd aan. Of ik er nou zin in heb of niet. 

Toen ik vijftien jaar geleden moeder werd van m’n eerste zoon dacht ik dat mijn voornamelijkste zorg was hem te overladen met liefde en verzorging. Ik nam het eerste jaar vrij zodat ik thuis kon blijven met hem. Ik genoot intens van dit eerste jaar, ik had alleen hem om me druk om te maken, maar één focus. Toen ik weer begon met werken én de zorg voor hem in m’n uppie had, werd het pittiger. 

Nu ben ik moeder van drie jongens! En is het thuis een drukke bedoeling. Mijn werk als ondernemer is druk en de combinatie van twee jonge kinderen, een puber én een drukke agenda is uitdagend te noemen. Mijn partner is gemiddeld zo een twaalf uur per dag van huis voor werk en dat minimaal vier dagen per week. De verdeling in de zorg van de kinderen en het logistieke gedeelte is een continue heroverweging, wie doet wat en wanneer. En hoe kunnen we elkaar daarbij helpen. 

Van moeder naar hartpatiënt

Ik ben constant op zoek naar de juiste balans tussen privé en werk. Daar komt bij dat ik kort na de bevalling van de jongste in 2021 twee hartinfarcten heb gehad en nu chronisch hartpatiënt ben met NAH (niet aangeboren hersenafwijking) waardoor ik minder belastbaar ben dan ervoor. Dan merk je dat wat je ooit van te voren gedacht had hoe je het zou doen als moeder, toch even anders is. Nu meer dan ooit heb ik de behoefte om alle ballen hoog te houden. Ik leef op lijstjes, planningen, overleggen etc. En toch lukt het me niet om alles te doen zoals ik zou willen. Ik zou zo graag die altijd relaxte lieve moeder zijn die engelengeduld heeft. Maar dat heb ik niet! Ik ben snel overprikkeld en in een huis met 4 mannen staat alles op standje extra luid en irritant. 

Tel daar gebroken nachten bij op en je hebt een mombrain. Ik kom niet toe aan rust in m’n hoofd. Deze moeder draait overuren, zelfs als niemand anders dat ziet. Er gebeurd zoveel in dit hoofd, soms denk ik: is dit normaal? is er iets dat ik over het hoofd zie? hebben andere moeders dit ook? Ik sta op de wachtlijst om met een ergotherapeut aan de slag te gaan om wat meer ruimte en rust te creëren. Ik hoop dat dit me in de toekomst helpt. 

Selfcare Tuesday

Ik voel me als moeder vaak overvraagd, geleefd en heb heel erg de behoefte aan een momentje voor mezelf ergens in de week, om tot rust te komen. Ik ben een betere moeder als ik ook eens UIT kan staan ipv altijd aan. Even ontspannen opladen en weer door. 

Ik denk dat dit normaal is. Je geeft een deel van jezelf op als moeder en het overige deel van jezelf moet je steeds terugvinden en daar tijd voor vrij maken. Mezelf eraan helpen herinneren dat het allemaal fases zijn en dat dit de tropenjaren zijn waar we doorheen gaan, helpt het reguleren. Alles is een fase, sommige sneller dan andere en uiteindelijk wordt het beter en een stukje makkelijker. 

Ik heb de dinsdag omgedoopt tot “selfcare-tuesday’ waarin ik per week bekijk waar ik behoefte aan heb. Soms is dat een dagje niks doen en onder een dekentje op de bank netflixen. Of juist een halve dag werken in m’n salon. Maar dat kan ook een druk dagje content maken zijn, actief zijn voor mijn ondernemingen of socials. Of bijvoorbeeld een ontbijtje doen met vriendinnen en door de drukke straten van de stad slenteren en alles om me heen in me opsnuiven. Als het maar iets is dat me energie geeft waardoor ik de rest van de week het moederen weer aankan. 

Mijn vriendinnen en ik lachen hier heel vaak om want we zijn zo eerlijk over het moederschap met elkaar dat we ook onwijs kunnen lachen om bepaalde situaties. Wij roepen altijd ‘als we wisten wat we nu weten als moeder waren we er misschien nooit aan begonnen!’ misschien hé 😉

“Moeder zijn is… altijd AAN staan”

Het mooiste dat een vrouw mag meemaken

Moeder zijn is inleveren én ontvangen. Mezelf op de laatste plaats zetten uit liefde voor de kinderen. Maar ik geniet van het moederschap in de kleine dingen. Zoals een wandeling buiten en de eendjes voeren. Samen een film kijken of tekenen aan tafel. Broodjes maken op zondagochtend en kletsen aan de ontbijttafel. Een lekkere knuffel als je in het hoekje van de bank zit en ze bovenop je kruipen. Je hand vastpakken als ze zich veilig willen voelen. Of ‘s morgens als je ze ‘mama’ hoort roepen vanuit bed (zou fijn zijn als dat dan na 06.30 uur is). Maar ik moet eerlijk zeggen dat moeder zijn is het mooiste dat me is overkomen! 

Van te voren kun je je niet bedenken wat dit met je doet. Je hebt er een bepaald beeld van, een verwachting, maar je beseft je pas wat het is als je er midden in zit denk ik. Ik had altijd de wens voor een groot gezin en om jong moeder te worden. Het leek me heerlijk om met z’n allen aan de ontbijttafel te zitten en de gezelligheid van veel kinderen. In de praktijk is dit 1 grote ravage natuurlijk! Met jongens is je huis altijd een bende, smijten ze hun eten op de grond en slopen ze alles wat je voor ze koopt.. maar ze zijn wel super cute en leuk hahaha.

Ik ben trots dat ik hun moeder mag zijn! Dit is toch het mooiste dat een vrouw zou mogen meemaken? Het dragen en baren van een kindje dat voor altijd jouw liefde met zich meedraagt. En dat gevoel.. dat warme trotse gevoel als je naar ze kijkt en denkt wauw dit heb ik gebaard, ook dat is AAN staan als moeder. 

Dit moederhart staat altijd aan.