Bevallen in Nederland: ‘zolang het maar niet de makkelijkste weg is’.

Als het om bevallingen gaat, zijn we toch een apart landje hè? In Nederland heerst een bevallingscultuur die eigenlijk alleen wij kennen. Zo staat Nederland met stip op 1 als het gaat om thuisbevallen. Maar liefst 25% van de vrouwen bevallen thuis. Nergens op de wereld is dat percentage zo hoog. Het zorgde er zelfs voor dat thuisbevallingen op de lijst van immateriële erfgoed staat.

Ik vind die vrouwen dus heel dapper, die als wens hebben om in hun eigen bed hun kind te baren. Ik zou het zelf namelijk niet aandurven. Voor mij gold: als er iets mis gaat, kan ik nergens beter zijn dan in het ziekenhuis. 25% van de vrouwen durft het aan, en een nog groter percentage wilde het graag, maar moesten noodgedwongen toch in het ziekenhuis bevallen. Het is bewonderenswaardig dat vrouwen dit aandurven. Het is zeker niet per se de makkelijkste weg.

Geen pijnbestrijding

Nog zo’n Hollands cultuurdingetje: als we bevallen, dan geldt voor veel vrouwen: zo lang mogelijk zonder pijnbestrijding graag. Sommigen laten het zelfs opnemen in hun bevalplan. Een keizersnede doen we vaak alleen in uiterste gevallen en een ruggenprik willen we vaak alleen als het écht niet meer gaat. De makkelijkste weg, daar doen wij blijkbaar niet aan.

Mijn hoofd zit vol met vragen als het gaat om deze Nederlandse bevalcultuur. Waarom willen de meeste eigenlijk het gemak niet (meteen)? Voor wie moet je je eventueel bewijzen door geen pijnbestrijding te nemen? Waarom willen sommige vrouwen wachten tot op het laatste moment om die scherpe randjes eraf te halen?

Ook ik koos op dag 3 in mijn bevalling pas voor een ruggenprik. Het was een verademing, want ik kon daardoor een beetje bijkomen. Toch had ik geen één wee willen missen. Al lag ik kermend in (het ziekenhuis)bed. Het was er niet één te veel.

De Nederlandse bevalcultuur: krachtig en puur

Als je het mij vraagt staat de Nederlandse bevalcultuur voor eigen kracht, zelf doen. Zélf je kind op de wereld willen zetten uit oerkracht. We wíllen vaak niet die makkelijke weg. Die befaamde Nederlandse bevalcultuur van ons komt niet door de verloskundigen, de gynaecologen of de doula’s. Die komt van ons moeders, bikkels, strijders, die meteen al niét kiezen voor die makkelijke weg. Omdat we het aan kunnen, en dat mag de hele wereld zien. De Nederlandse bevalcultuur. Zo bijzonder. Op de erfgoedlijst. Door ons moeders. En daar mogen we trots op zijn.