Bevallen in Spanje

2 centimeter ontsluiting had ik op het moment dat mijn moeder binnenwandelde op de verloskamer. We waren inmiddels meer dan 30 uur verder vanaf het moment dat de medicatie was toegediend. Een nacht met veel pijn en dus weinig slaap. Ik weet nog dat ik dacht dat ik dit zeker niet moet afreageren op de verloskundigen, ik was moe, gefrustreerd en verging van de pijn. Ik wilde bevallen. 

‘S ochtends ben ik zelfs, na veel tegenstribbelen van de verloskundige, onder de hete douche gaan staan om de pijn een beetje op te vangen. Rond 11 uur kreeg ik eindelijk een lachgas bus, dit hielp gelukkig redelijk tegen de pijn.

Ruggenprik

Mijn moeder probeerde mij samen met de verloskundigen, in gebrekkig Spaans, te overtuigen van een ruggenprik en heeft samen met mij anderhalf uur de weeën op kunnen vangen. Dit leidde tot maar een halve centimeter meer ontsluiting. Uiteindelijk werd de ruggenprik toch gezet en zakte de pijn eindelijk. Ik voelde me een soort van bevrijd en heb zelfs eventjes kunnen slapen. Mijn dochter werd constant via de monitor in de gaten gehouden. Ik weet nog dat ik versteld stond van het hoeveelheid papier dat eruit was gerold na 24 uur. Ze deed het gelukkig prima!

Om half 10 s’avonds had ik nog steeds maar 6 centimeter ontsluiting. Ondertussen kreeg ik van mijn beste vriendin het bericht dat ze bevallen was van haar dochter. Dit in een veel korter tijdsbestek dan dat ik al mijn stinkende best aan het doen was!

Rond een uur of 3 ‘s nachts werd ik weer gecheckt en nog steeds had ik niet genoeg ontsluiting… Maar rond 5 uur was het dan eindelijk zover, ik had eindelijk persweeën! Dit was alleen niet helemaal goed gepland, de gynaecoloog was inmiddels met een andere spoedbevalling bezig.

De bevalling

Ik kon wel huilen, eindelijk was het zover, ik was doodmoe en ik kon niet meer. Seconden voelde als minuten.. Eindelijk kwam de gynaecoloog binnen om weer te kijken en ik was meer dan klaar om te persen. Het moest snel, maar het ging niet. Er gebeurde niks terwijl ik aan het persen was, maar toch was het nu echt wel noodzaak dat ze geboren werd. Ze riep iets naar haar collega’s en ineens werd mijn bed omhoog gezet. Ik zag twee grote mannen aanstormen met een krukje; ze gingen ter hoogte van mijn buik op het krukje staan en duwden beiden keihard met hun elleboog op mijn buik. Tegelijkertijd gebruikte de gynaecoloog een zuignap en schaar om mijn dochter eruit te halen.

Ze kwam blauw en met een punthoofd ter wereld en huilde niet. Ik zag het blauwe hoofdje en was enorm bang, bang dat ik haar zou verliezen. Maar na 2 lange minuten werd ze op mijn borst gelegd. De gynaecoloog wilde mij nog wat informatie geven over hoeveel hechtingen ik had en dat de placenta nog geboren moest worden, maar ik heb hier niet eens op gereageerd. Ik dacht: eindelijk, doe maar wat je moet doen. I did it en het maakt me niet uit wat er nog gedaan moet worden.

De uren erna..

Om 8 uur werd ik weer na de zaal gebracht en rond 10 uur stond de hele Spaanse familie al rond mijn bed. Iets wat ik als erg vervelend heb ervaren, maar waar veel mensen me al voor hadden gewaarschuwd. Wel besefte ik me op dat moment dat in Nederland mijn bevalling zo anders had kunnen zijn. Het gevoel dat ik het voor mij en mijn dochter veel beter had kunnen hebben. Naar aanleiding van de eerste check up met 2 mannelijke gynaecologen, werd ook duidelijk dat het echt nog maar op een haar na goed is gegaan met mij en de kleine.

Op de foto kan je zien dat ik nog lichtelijke uitslag had op mijn huid en dat mijn handen nog opgezet waren. Echter was dit 2 dagen na de bevalling helemaal verdwenen, zonder enige verdere behandelingen. Ook kon ik mijn oude maat kleding en schoenen weer aan.

Mijn lichaam was opgelucht dat de baby eruit was en ik ook, wel werd er mij nog vriendelijk verzocht om bij een eventuele toekomstige zwangerschap mijn lever en verdere organen goed in de gaten moet houden, zodat dit niet weer zal gebeuren.Mijn zwangerschap heb ik als enorm fijn ervaren tot het moment dat het geconstateerd werd, het machteloze gevoel dat je je kind op de wereld wil zetten, maar dat dit niet lukt is als gevangen zijn in je eigen lichaam, wetende van de consequenties en dan toch nog geduld moeten opbrengen is moeilijk, maar ook een wijze les.