Dat doe je toch niet

Een baby laten huilen

Ik zou dus echt nóóit mijn baby laten huilen. Ik bedoel; als je niet even de tijd wil nemen om je kleine afhankelijke baby te kalmeren, dan moet je maar geen kinderen maken lijkt me.

Kraambezoek beperken

Ik zou trouwens ook niet zo moeilijk doen over kraambezoek hoor; je kan toch gewoon een stuk of wat bezoekjes op een dag afhandelen. Snap niet waarom dat allemaal zo gepland moet zijn. Je kan mét baby ook nog wel spontaan zijn en ter plekke van plan veranderen.

Baby uit logeren

Ik zou in elk geval geen moeite hebben met de baby uit logeren te doen. Dat kan na een paar weken ofzo toch wel. Zou ik echt doen hoor. Je wil toch ook tijd voor elkaar en jezelf hebben? Bovendien; hoe fijner je het zelf hebt, hoe fijner de baby het dan weer heeft.

Een speen

Ik zou mijn baby sowieso nooit een speen geven. Vind het geen gezicht en straks wordt het weer lastig om af te leren. Bovendien kun je toch gewoon je baby troosten als ze het nodig heeft. Heb je toch geen speen voor nodig. Volgens mij is dat gewoon luiheid.

(…)

Reality check

Hey, hallo daar, vroegere ikzelf die dit soort dingen dacht en soms zelfs zei toen ze in verwachting was.
Hier spreekt even de oudere, wijzere ikzelf. Die intussen een baby heeft.
Ik moet je toch even corrigeren, vriendin. Want ook al had je het allemaal nog zo leuk bedacht van te voren, leven met baby is voor mij (jij? Ik? Verwarrend die persoonsvormen) toch even wat anders gebleken. No offence hoor, even goede vrienden. Maar ik dacht ik laat het even weten.

Dat doe je dus wel

Groetjes van je toekomstige ikzelf, die na acht maanden nog geen nacht zonder baby heeft doorgebracht; die twee kraambezoekjes op een dag meer dan genoeg vond; die het echt lastig vindt om spontaan dingen te doen en het liefst alles drie dagen van te voren weet, die zojuist haar baby mét speentje in bed legt en die dit typt op haar telefoon om het huilen voor het slapen gaan even te kunnen negeren.