De tweede

Een naam. Geboortekaartjes. Klossen voor het bed regelen. Mijn vriendin haar zwangerschap loopt ten einde. Een herhaling van zetten, deze keer. Raar. Zij ervaart het als zwaarder. Ik heb net als de vorige keer geen idee. Toch heb ik iets soortgelijks dus al eens meegemaakt. Schijnt.

Er is een grote tegenstrijdigheid in mijn tijdsbeleving. Dat Arthur geboren werd lijkt als vorige week dinsdag, maar ook als twintig jaar geleden. Zijn ontwikkeling is niet bij te houden. Iemand op de voet van nul dagen tot anderhalf jaar zien worden, zorgt dat je naast een chronische jetlag ook een zeer selectief geheugen krijgt.

Laatst zat ik in een koffietentje en zag een moeder met een baby die de eerste stapjes – aan de hand – zette. Ik was overrompeld. Wat een wonder! Dat Arthur dit deed is driehonderd jaar geleden. Ondertussen dartelde mijn zoontje naar de speelgoedhoek om vanalles in- en uitelkaar te halen, maar dat ukkie en zijn moeder midden in hun mijlpaal vroegen al mijn aandacht. Dat gaat dus binnen een jaar ook weer bij ons gebeuren.

Hoewel. Het is nu haast niet voor te stellen dat ik al die aandacht voor Arthur weer bij de nieuwe baby op kan brengen. Met terugwerkende kracht ben ik best jaloers op mijn oudste zus. Bij haar beleefden mijn ouders alles voor het eerst. Als derde moet ik met behoorlijke onverschilligheid zijn ontvangen. Toch heb ik hier niets van gemerkt. Het zal allemaal wel meevallen. Nog even en ik zal het weten. Is de nieuwe wolk nog vol roze, of licht verwassen en daardoor een stuk vertrouwder?