De wilde rit als solo-moeder

Ik ben dus alleenstaande moeder. Niet bewust, maar wel zelf gekozen. If that makes any sense. 

Ik kwam uit een relatie met toxische dynamieken. Er was manipulatie, middelenmisbruik en (emotionele) onveiligheid. Ik zat te veel in de ‘reddersrol’ (plus please-gedrag) en hij in de ‘slachtofferrol’. Ik ben mezelf compleet verloren in die relatie. Ik ben vertrokken met m’n zoontje toen hij net één jaar was (en ik 17 weken zwanger was van mijn dochter). 

Alleenstaande moeder, maar niet alleen

Sindsdien ben ik dus alleenstaande moeder. Maar dat vind ik zo negatief klinken, zielig bijna, en dus gebruik ik liever de term ‘solo’. Ik voel me namelijk niet ‘alleen’, ik heb fantastische vrienden en familie waar ik veel support van ontvang.

‘Solo’ moederschap dus. Het is een wilde rit. Ontzettend dynamisch ook. Ik merk dat hoe ik het solo moederschap ervaar, enorm afhankelijk is van de fase waarin zowel ík als de kinderen ons bevinden.

Solo moederen voor een peuter en newborn

De eerste fase, tijdens en direct na de scheiding, heb ik als het zwaarst ervaren. Solo moederen voor een ‘newborn’ én een peuter van 1,5 jaar. In rouw om het gezinsplaatje dat niet meer zou zijn, wennen aan het solo moederschap, fysiek herstellen van de bevalling, twee mini mensen die volledig van mij afhankelijk waren (constant aandacht verdelen en handen te kort) én dan nog eens alle praktische zaken regelen (ouderschapsplan opstellen, een nieuwe woning zoeken, werken, mijn eigen mentale gezondheid in check houden, etc.).

Het was veel. Het was overleven. Het was stressvol en vooral erg eenzaam. Hoe rauw dat voelde, vergeet ik nooit meer. Als een open wond, die tergend langzaam heelde. Ik heb de kinderen vaak groter gewenst. Dat vind ik wel eens lastig, ik heb amper kunnen genieten in die periode.

Een nieuwe fase brak aan

Daarna brak een nieuwe fase aan. Ik nam mijn ‘healing journey’ serieus, handelde alle praktische zaken af én de kindjes werden wat groter. De boel werd lichter. De zon kwam weer door. Op dit moment ervaar ik het solo moederschap ook niet meer als zwaar, maar kan ik ook écht van én met ze genieten.

Ik besef me nu goed dat er ook hele mooie kanten aan het solo moederschap zijn. De sterkte van de band met mijn kinderen is onmiskenbaar. Ik zie in één oogopslag hoe ze zich voelen. Sterker nog, ik kan voelen wat zij voelen. Het is een ‘hartsverbinding’. Als ze niet bij me zijn heb ik letterlijk het gevoel dat een deel van mijn hart buiten mijn lijf verblijft. Prachtig en ‘scary’ tegelijk. 

Wat ik ook fijn vind aan solo moederen is dat ik het ouderschap zelf kan indelen en een eenduidige opvoeding kan aanhouden. Dat geeft rust. Voor zowel mij als hen.

De kinderen weten niet beter

Onze situatie heeft als ‘voordeel’ dat de kinderen niet anders kennen dan dit. Tijdens de scheiding zat Ivy nog in mijn buik en Wilder was net één jaar. Ik heb dus (nog) nooit opgemerkt dat ze het lastig vinden dat papa en mama niet bij elkaar zijn, of dat het überhaupt een thema is bij ze. Misschien komen er vragen wanneer ze wat groter zijn, maar deze ‘situatie’ zal altijd hun uitgangspunt zijn. Dat geeft me rust.

De kinderen zijn om het weekend bij hun vader. Dat gaat inmiddels gelukkig goed, wat heel fijn is voor alle partijen. Voor mij is het vooral fijn om in die weekenden op mezelf te kunnen focussen, even niet te hoeven zorgen. 

Gegroeid op persoonlijk vlak

Ik ben nog nooit zo hard gegroeid op persoonlijk vlak als na de scheiding. Ik doe nieuwe dingen en daag mezelf meer uit. Door deel te nemen aan vrouwencirkels heb ik (in een veilige omgeving) kunnen oefenen met mezelf (opnieuw) kwetsbaar opstellen en door in therapie te gaan heb ik mijn eigen patronen en triggers inzichtelijk gekregen en aangepakt. Door krachttraining en koud water zwemmen verleg ik mijn grenzen en word ik fysiek en mentaal sterker.

Ik geloof dat de kinderen daar ook de vruchten van plukken. Niet alleen omdat hun moeder nu meer in balans is, maar ook omdat ze zo leren dat het belangrijk is om goed voor jezelf te zorgen. Dat je mag doen wat goed is voor je eigen mentale en fysieke gezondheid. Dit had ik hen niet kunnen laten zien als ik in een dergelijke ongezonde relatie was blijven hangen, en daar ben ik trots op. 

Een afsluiting van een intense periode

Om die reden heb ik vorig jaar een ‘Motherhood fotoshoot’ laten doen. Een symbolische afsluiting van een intense periode van rouw, heling en het opbouwen van een nieuw leven. Dit was voor mij echt hét keerpunt. Vanaf die periode keek ik weer vooruit, i.p.v. achteruit. Die mijlpaal wilde ik laten vereeuwigen.

Foto’s door @oh.baby.photography

Daarbij wilde ik graag ‘iets’ doen met mijn verhaal en ervaring omtrent scheiden, solo moederschap en de ‘healing journey’. Vanuit mijn persoonlijke behoefte om te verbinden met gelijkgestemden ben ik hierover gaan delen op Instagram. Naast de verbinding en herkenning die het creëert, helpt schrijven me om te verwerken, relativeren, plaatsen en groeien. Dat vind ik super waardevol. 

Connect vooral met me op Instagram. 

We zijn dan wel solo, maar niet alleen.

Lindy, moeder van 2.