Moeder zijn is… een droom die uitkomt

Online lees ik veel verhalen over (wens)moeders met vruchtbaarheidsproblemen. In deze gevallen gaat het eigenlijk altijd over het feit dat zwanger worden een issue is. Het voelde voor mij daarom voor lange tijd alsof mijn vruchtbaarheidsproblemen er niet toe deden. Tenslotte word ik met gemak zwanger. Elke poging is bij mij raak en het voelde alsof ik daarom niet mocht klagen. Tot ik eind augustus, na mijn 3e miskraam, de stap zette om er toch een boekje over open te doen op mijn instagram pagina (@theletherfamily), bleven de DM’s mij om de oren vliegen met soortgelijke verhalen.

Vandaag ben ik dan ook blij dat ik mijn verhaal mag delen bij Oei, ik groei!

Angst om te verliezen kenden we niet

In november 2016 raakte ik in Engeland zwanger van onze dochter. Ik woonde daar met mijn man (toen nog vriend), sinds november 2015 voor werk. Met volle enthousiasme dompelde we ons onder in alle mooie aspecten van een zwangerschap. Angst om te verliezen kenden we niet. In September 2019 besloten we, toen we weer in Nederland woonden, dat een 2e kindje erg welkom was en ik raakte direct zwanger. Opeens was het daar: angst. Ik had een prachtige dochter rondlopen en nu was ik toch wel erg bang om dat stukje liefde wat groeide in mijn buik, te verliezen. Tenslotte wist ik nu maar al te goed wat moederliefde was. Toen ik ruim 5 weken zwanger was, was ik aan het werk en onderging ik een spontane miskraam. Ik wist niet wat mij overkwam. Opeens was er overal bloed. Mijn man en ik waren kapot van verdiet.

De zwangerschapstesten

Iedereen verwekt een miskraam op zijn of haar eigen manier en onze manier was om verdrietig te zijn, maar ook te kijken naar de toekomst. Voor ons hield dit in dat we direct door gingen voor een nieuwe zwangerschap. 2 weken na de miskraam ovuleerde ik. Een week later, met 3 weken zwangerschap was het al duidelijk dat ik zwanger was. Ik hing kotsmisselijk boven de wc en mijn test was knal positief. Rond 4 weken begon mijn test ineens af te lopen. En ik vermoedde het ergste. Toch gebeurde er niks en 2 dagen later liep mijn test weer op. Ik had weer hoop. Na de eerste miskraam bleef ik (zoals je misschien al wel leest) zwangerschapstesten gebruiken. Ik wilde zien dat het lijntje dikker zou worden zodat ik gerustgesteld zou zijn. Helaas liep de test na een paar dagen opnieuw af en had ik net onder de 5 weken een spontane miskraam. Mijn onderbuikgevoel heeft altijd gezegd dat deze zwangerschap een tweeling was, gezien het gekke verloop van de testen. Maar we zullen het nooit zeker weten.

Omdat ik van zowel mijn dochter als de 2 zwangerschappen direct zwanger raakte bij één poging, besloten we even een maandje rustig aan te doen. We hadden door dat ik erg vruchtbaar was en we hadden berekend dat een volgend kindje geboren kon worden op de verjaardag van de oudste. Het voelt nogsteeds als een luxe dat we zo’n overweging kunnen maken in tegenstelling tot mensen die niet zo makkelijk zwanger worden.

Na onze maand rust raakte ik zwanger van onze zoon.

“Moeder zijn is… een droom die uitkomt. Ik zou alle miskraam overdoen, én verdubbelen, om te mogen eindigen met de kinderen die ons nu gegeven zijn.”

Een derde kindje

1.5 jaar na de geboorte van onze jongste begon het opnieuw te kriebelen. Is er ruimte in ons gezin en portemonnee om een 3e kindje te verwelkomen? Het antwoord was ‘ja’. We besloten afgelopen juli een poging te wagen en ik raakte zwanger. Ik voelde me zo ziek als een hond. Zou het dan deze keer in één keer goed gaan? Dat moest toch wel als ik zó enorm ziek was? Helaas belandde we opnieuw in een nachtmerrie toen ik weer een miskraam kreeg met 5 weken en 6 dagen. Dit keer terwijl mijn testen nog dik aansloegen en ik alle klachten die horen bij een zwangerschap nog had. Ik snapte er niks van.

Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap?

Na een weekje leek ik hersteld, ondanks dat mijn test nog positief was. Volgens de verloskundige niet gek en na een week moest ik nog maar eens testen. Mijn intuïtie zei mij 2 dagen later dat ik de test al moest herhalen. Hij was donkerder geworden en mijn alarmbellen gingen af. Ik vloeide niet meer maar mijn testen liepen op. Dit klopte niet. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis en er werd een echo gemaakt en bloed afgenomen. Niks te zien…. Maar mijn HCG was nog wel wat hoog. Ik moest 48 uur later terug komen om te checken of mijn HCG inderdaad steeg. Helaas was dit het geval. Ik was ondertussen opnieuw gaan vloeien en de gynaecoloog durfde een stapje terug te zetten omdat ik geen pijnklachten had. Toch was hij duidelijk; “dit is niet goed. We vermoeden een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het is uiterst zeldzaam, ook niet te bevestigen, maar het kan zijn dat er 2 vruchtjes zijn geweest. 1 in de baarmoeder en 1 op een onbekende locatie. We kunnen een ‘bbz’ alleen heel moeilijk zien op de echo’s en wachten even af wat uw lichaam doet. Als het vruchtje niet meer groeit kan het er ook zelf uit komen.”

48 uur later deden we opnieuw een bloedtest en daalde mij HCG. Wat een opluchting. Doordat de zwangerschap niet op echo is gevonden, hebben ze de diagnose veranderd van buitenbaarmoederlijke zwangerschap naar zwangerschap onbekende locatie.

Twee uitersten die je niet kunt vergelijken

Het herstel van deze miskraam was lichamelijk en mentaal het zwaarste van allemaal. De intense angst die ik voelde is onbeschrijfelijk. Toch legde ik mijzelf op dat ik over bovenstaand verhaal niet mag klagen. Ik raak snel zwanger dus dan is er geen probleem toch? Ik heb tenminste kinderen. Maar ondertussen weet ik dat deze gedachten de grootste onzin zijn. De pijn van onze miskramen mag er net zo goed zijn. Ik vind het oprecht vervelend dat ik zo vruchtbaar ben. De miskramen sla ik namelijk liever over, dat snap je vast, lieve lezer. Aan de andere kant heb ik de hoop op een 3e kindje nog niet opgegeven omdat die vruchtbaarheid ook kansen biedt. Iets wat iemand met een verminderde vruchtbaarheid veel minder heeft.

Het zijn twee uitersten die je niet kunt vergelijken. Moeilijk zwanger raken of makkelijk zwanger worden en ze verliezen. We moeten deze twee uitersten niet met elkaar vergelijken maar elkaar steunen. Want er is een gelijkenis in deze verhalen: het verdriet.

Wil je meer eerlijke verhalen lezen over het moederschap? In ons nieuwe boek EERLIJK vertellen twintig bekende moeders hun open, eerlijke en pure verhaal over het zwanger worden, de zwangerschap, bevalling en het leven (met een baby) daarna.