Een nieuwe wereld

Al sinds het aller vaagste vermoeden van de komst van Arthur, woon ik in een andere stad. Eerst bleek zo’n beetje iedere jonge vrouw er zwanger, vervolgens schoten scholen en speeltuinen als paddenstoelen uit de grond en al maanden zie ik overal minimensjes. Die waren er voorheen volgens mij niet. Was me in ieder geval nooit eerder opgevallen.

Ons appartement wordt ook met de dag kleiner, maar daar komt verandering in. We verhuizen naar een stadsdeel dat ik voorheen enkel kende omdat ik niet al te slecht ben in topografie. Ik had er nog geen nanoseconde over gepeinsd om er naartoe te emigreren. Nu kan het niet anders. Het is met een kleine de enige mogelijkheid geworden, blijkt. IJburg.

Deze stadspolder blijkt tegenwoordig te gek. Nergens zijn voor Arthur zoveel speelkameraadjes als daar. Nergens zijn er zoveel crèches, scholen en speeltuinen. Het huis waar we in trekken is eindelijk eens niet zo’n oud pand, van begin vorige eeuw. Geen onder en bovenburen. Muren die de herrie van de opzij-buren aankunnen. Het gemak van nieuwbouw.

Al sinds het aller vaagste vermoeden van de komst van Arthur, woon ik in een ander hoofd