Een tweede kindje: ik kon niet zwanger worden, toch?

Onze hartenwens. Een tweede kindje. We spraken af vanaf welke maand we gingen ‘proberen’. Omdat ik buikpijn had en al vaker in het ziekenhuis ben geweest voor problemen met mijn baarmoeder, kreeg ik een echo.

Ik ging daar zorgeloos het ziekenhuis in, maar kwam er met wel 100 zorgen uit. Een cyste, een niche (een soort ‘inkeping in de baarmoeder ontstaan door een eerdere keizersnede), een cyclus waar geen eind aan kwam en ik ben 35. Ze hadden het over een operatie in Amsterdam. En ik werd doorgestuurd naar een ander ziekenhuis om te gaan starten met een fertiliteitstraject. Alles wat ik niet verwachtte, maar blij met alle hulp.

Voor zover als het kon probeerde ik me voor te bereiden op een traject dat ik niet wilde. We vulden de papieren in om te mogen starten. Een kindje graag, maar op deze manier, dat gun je toch eigenlijk niemand.

Het geluk stond aan onze zijde

Vlak voor aanvang van het traject had ik een offday. Ik wilde dit helemaal niet zo. Ik was al even niet ongesteld geweest maar op de echo was geen vruchtje te zien, dus zwanger, dat was ik niet. Ik besloot tóch te testen, want hey die 0,00001% dat ze iets gemist hadden, ik kon het er op wagen toch?

Test positief.

Ongeloof. Tranen. Geluk. Onzekerheid. Hoe dan?

Meteen belde ik op. Ik wilde een echo. En wel nú.

Het geluk stond aan onze zijde. Goed nieuws. Er was echt een vruchtje te zien!

Een dubbel gevoel

Zielsgelukkig. Maar ook dat andere gevoel: ik schaamde me gewoon. Ik kon niet zwanger worden, toch? Ik sprak met lotgenoten maar ik bleek helemaal hun lotgenoot niet te zijn. Het voelt zo zuur en wrang. Want het kon niet, maar ik ben het wel, en nu voel ik me schuldig. Logisch, maar ook weer niet. Ik heb namelijk niks verkeerd gedaan, mij overkwam een wonder.

Ik ben dankbaar, opgelucht. Om het traject wat me bespaard is gebleven. Dat het ons weer is gegund. Nog een kindje.

Ik besef al te goed hoe pijnlijk dit kan zijn voor andere vrouwen. Dicht bij mij staan meerdere (wens)moeders in traject. En tegenover hun voelt het niet fair.

Maar dit is mijn laatste zwangerschap. En ik mag het mezelf net zo goed gunnen als iedereen. Genieten. Van het wonder wat ik bij me mag dragen.

Lieve (wens)mama’s, ik gun jullie zó dat gewenste kindje in de buik. Want het is het mooiste dat er is. En dat verdienen wij allemaal. Jullie én ik.