Moeder zijn is… het allermooiste, het allermoeilijkste en het meest ongelooflijke ooit.

Begrijp me goed, er is niets zo mooi als het moederschap, maar er is ook niets wat zo lastig is als het moederschap. Het gaat van hot naar her, van intense liefde naar intense zorgen. Van boosheid naar verdriet en alles er tussen in. Je maakt veelal keuzes vanuit je gevoel, want ja, een opleiding is er niet en dat kan ook niet want elk kindje is anders. We doen allemaal maar wat, maar we doen het allemaal met de gedachte dat wat we doen het beste is voor ons kindje. 

De eerste keer mama

Bijna zes jaar geleden mocht ik voor het eerst mama worden van onze zoon Pierre. En vanaf het moment dat, dat kleine mannetje op mijn borst werd gelegd voelde ik direct een enorme verantwoordelijkheid. eentje die me eigenlijk te zwaar viel.. 

Dit kindje was aan mij gegeven, en nu moest ik de rest van mijn leven de verantwoordelijkheid dragen van een kind. En dat gaat niet beetje bij beetje. Nee, vanaf de geboorte is het gelijk afhankelijk van jou. Het moet gevoed worden, verschoond en aangekleed. En overal is jouw hulp bij nodig. ‘Slapen? Alleen? In m’n eigen bedje? Echt niet!’. Die verantwoordelijkheid en dat intense gevoel van liefde werd me letterlijk te veel. Want hoe kon ik ooit het beste zijn voor hem met al mijn gebreken en tekortkomingen. Hoe? Ik wist het werkelijk niet. 

Het allermooiste

Dat is het mooiste van mama zijn.. je gaat.. die intense liefde voor je kind zorgt ervoor dat je gaat, dat je doet, dat je zorgt, dat je troost, dat je koestert, dat je blijft geven en dat je groeit. Letterlijk met vallen en opstaan. Huilen en tranen drogen, loslaten en vasthouden. 

Van te voren had ik uiteraard een heel beeld in mijn hoofd gevormd hoe het zou zijn, en wat ik absoluut wel en absoluut niet ging doen. Maar vanaf het moment dat ik echt moeder ben geworden is van dat zelfde beeld weinig over. 

Wist ik veel wat sprongetjes waren!? Wist ik veel dat je kindjes regeldagen zou hebben! En dan die slaapregressies!? O ja en dan een vijfde of een zesde ziekte. Ik had werkelijk waar geen idee. Terwijl ik nu niet meer beter weet. Tien dagen oud? O regeldagje, tussen de vijf en zes weken? O het eerste sprongetje dient zich aan. Alles waar ik me toen druk over kon maken, is nu zo normaal dat het leven voor onze kinderen soms echt voelt alsof het jaren geleden is. 

“Moeder zijn is… het allermooiste, het allermoeilijkste en het meest ongelooflijke ooit”

Zes jaar en drie bevallingen verder

Bijna zes jaar verder zijn we nu. Ondertussen heeft hij nog twee zusjes en een broertje gekregen. En ook nog eens best dicht op elkaar. We hadden er vier onder de vier, ik kan je vertellen.. dat is soms best wel een beetje intens! Pierre zit nu op school en is een ontzettend leuk ventje die dus in maat honderdzestien zit. Terwijl maat vijftig, zes jaar geleden nog te groot was. Ongelooflijk hè! Dat al mijn zorgen en al mijn overpeinzingen eigenlijk voor niets zijn geweest. 

Ik heb me daarna ook nooit meer zo verloren gevoeld als op dat moment, omdat ik wist.. het komt wel goed.. Want die liefde voor je kindje(s) zorgt er voor dat je als mama kan geven wat jouw kindje nodig heeft.. Nooit perfect, maar altijd uit liefde en soms een oprechte sorry of excuses omdat je ook maar doet wat op dat moment voor jouw goed voelt. 

Het moederschap.. het allermooiste, het allermoeilijkste en het meest ongelooflijke ooit!