Het moe-derschap

Het is het zwaarste wat er is aan het moederschap, als je het mij vraagt. Sommigen kunnen er goed tegen, de meesten in ieder geval beter dan ik. Maar ik trek het niet en het doet wat met me. Opgebrand, slecht humeur. Ik kan me nergens toe zetten, voel me down.

Ik ga naar bed en voel me gestresst. Ik voel het hoog zitten in m’n lijf. Een soort zenuwen misschien wel, voor de nacht die komen gaat. Want ik wil zo graag doorslapen maar ik ben bang dat ik weer wakker word van gehuil. Dat ik ‘s nachts de dekens weer van me afsla, de kou voel van de nacht.

Ik voel mn hart bonzen, een soort adrenaline, als ik wakker word van het meisje die weer bij me wilt zijn. Ik ben meteen wakker en mn blote voeten raken de koude vloer.

Het heen en weer lopen heb ik al opgegeven. Alle methodes heb ik al aan de wilgen gehangen. Waarom? Omdat het me m’n nachtrust kost. En nu ook nog zwanger. Omdat ik uren, nachten, bezig ben, met iets afleren waar ze blijkbaar behoefte aan heeft. Is het geborgenheid? Ik kies voor de makkelijke weg, voor zover die er ’s nachts is.

Ik troost mezelf met dat het beter wordt. Want dat wordt het. Het zijn fases. Laten we het er niet over hebben dat die fases te lang duren maar toch, het gaat over. Dat moet. Anders zouden wij moeders met bosjes omvallen. Zouden we denken bij 1 kind: dit nóóit meer.

We houden vol.

We houden het vol uit liefde. Liefde voor ons kind, die ons nodig heeft, verdomme alweer, in die koude nacht. We houden het vol door een kleine krachtbron in ons, die ons dat bed weer uitsleept, naar het gehuil in dat andere kamertje. Die zorgt dat we dag in dag uit met overgave kunnen liefhebben, hoe afgestompt we ook zijn. Hoe intens moe. Of moedeloos.

Misschien is het ook een troostende gedachte, dat er meer moeders zijn die midden in de nacht dat nachtlampje aanknippen. Die ‘s nachts voeden, met een fles of een borst, de een één keer, de ander ontelbare keren. Die ‘s nachts hun kleintje meenemen en ze mee naar het grote bed nemen. Die ‘s nachts nog net wel de energie hebben om te blijven lopen, in de hoop dat het beter wordt.

Die ‘s nachts troosten, tranen drogen, knuffelen en ze bij ons nemen. Omdat ze het zo nodig hebben. Omdat ze óns zo nodig hebben. Nog meer dan wij onze slaap.