Hoe het moederschap mij verandert heeft

Breng ik mijn kinderen groot, of maken zij mij een groter mens?

Het moederschap… Terwijl de kinderen de woonkamer veranderen in een Monkeytown in een, volgens hen, onschuldig spel, de hond vragend naar zijn voerbak staart, de wasmanden zich vanzelf vullen (maar absoluut niet vanzelf legen) en mijn man probeert de dreumes schoon te krijgen zonder de badkamer in een peuterbad te veranderen, klap ik mijn laptop open in een poging de vraag te beantwoorden of het moederschap mij veranderd heeft. Alleen al het feit dat ik hiertoe in staat ben in deze geordende chaos, laat zien dat dat absoluut zo is.

Geen oerdrang, wel zacht rammelende eierstokken

Al meer dan zeven jaar ben ik mama en sinds een jaar mama van drie. Terwijl sommige vrouwen al jaren wisten dat ze dolgraag moeder wilden worden, had ik niet per se een ‘oerdrang’. Ik wist niet goed wat het in zou houden, dat moeder zijn. Ja, natuurlijk: luiers, flesjes, opgezette borsten, een huilende baby, schattige kleine kleertjes, achter een kinderwagen lopen.. het standaardbeeld zat er wel in. Pas toen in onze omgeving een paar bevriende stellen hun eerste kindjes kregen, begon ik mij een meer realistisch beeld te vormen. Een beeld dat mij, tegen mijn verwachtingen in, niet afschrikte.

Ik had verwacht wat huiverig te zijn bij het vasthouden van zo een klein hummeltje, maar ik raakte vertederd. Het zou zelfs kunnen dat een goede luisteraar heel zachtjes iets hoorde rammelen. Het leven van onze vrienden leek verrijkt (ondanks een flink slaaptekort, maar dat onderschatten we allemaal geloof ik) én ze waren nog steeds zichzelf.

Dat was denk ik wel mijn grootste angst: dat ik door het ouderschap mijzelf en wij misschien onszelf zouden verliezen. Jaren later weet ik, dat je jezelf als ouder wel degelijk verliest, of toch in ieder geval herontdekt. Want ja, het moederschap heeft mij veranderd.

Ik herken mezelf niet meer van vroeger

Ik neem jullie even mee acht jaar terug in de tijd: ik was net getrouwd, woonde samen in ons eerste echte huis en had een fijne baan voor 40 uur per week bij een grote multinational. In mijn vrije tijd was ik gek op spontane uitjes (“kijk, dit weekend is er een festival anderhalf uur verderop, ik regel kaartjes, zorg jij dat je geen andere plannen maakt?”), skeelerde ik wat af met bestemming standaard onbekend, gingen we minimaal twee keer per maand naar de bioscoop, las ik af en toe eens een boek en vertrokken we last-minute naar Parijs om daar oud en nieuw te vieren. Nu ik dit schrijf, voelt het alsof ik iemand anders beschrijf, iemand die ik door en door ken, maar toch; iemand anders. 

Ik als moeder: een stampende mama T-rex

En weer terug naar het nu. In het moederschap ben ik moe, emotioneel. Daar wil ik nog even op doorgaan: ik ben emotioneel. Tot acht jaar geleden heeft denk ik alleen mijn moeder mij ooit boos meegemaakt. Ik werd nooit boos. In ieder geval niet merkbaar. Op de een of andere manier wist ik de emotie ‘boos’ altijd heel goed te ontlopen. Dat heb ik de afgelopen jaren wel gecompenseerd. Het is alsof door het moederschap mijn emoties veel meer aan de oppervlakte liggen, ze zijn niet meer alleen van mij. Als ik vrolijk ben, straal ik. Als iets mij raakt (en geloof me, heel veel raakt mij tegenwoordig), prikken de tranen in mijn ooghoeken en ontsnappen ze soms over mijn wangen. En als ik echt verdrietig ben, kan ik huilen zonder een kans om het tegen te houden. En als laatste, als ik boos ben, dan ben ik een soort kleine mama T-Rex: stampend en brullend. 

Een zacht ei in het moederschap

Doorgaans ben ik echter gewoon een zacht ei. Maar ook in positieve zin. Ik droeg altijd wel het stempel ‘lief’ (zo lief dat het mij soms baankansen gekost heeft, want, te lief is schijnbaar ook niet ok), maar dat was vooral omdat ik mij niet boos kon maken. Tegenwoordig ben ik lief, als in: zacht en kalm. Denk aan een rustig stromend beekje, waarbij het water zacht langs je vingers stroomt (tenzij je zwanger bent, dan snel aan iets anders denken, of naar de wc rennen). 

Kalm aan. En rap een beetje!

Nu spontaan meestal geen optie meer is, ben ik ook een stuk rustiger.  En tegelijkertijd sneller op de kast te krijgen, met dank aan een korter lontje door slaapgebrek. Herman Finkers zei ooit de woorden “Kalm aan. En rap een beetje.”. Nu weet ik precies wat hij bedoelde. Verder ben ik beter in het onderscheiden van wat ertoe doet en wat bijzaak is. Toen de kinderen leerden ‘nee’ zeggen, leerde ik met ze mee. Waar ik het voorheen belangrijk vond om goedkeuring te krijgen van familie, hoef ik nu alleen die van mijzelf en mijn gezin. Met drie kleintjes om mij heen is mijn no-nonsense filter sterk verbeterd. Kinderachtig gedrag van mensen die volwassen zouden moeten zijn kan ik niet zo goed hebben: naast de diepgaande gesprekken van Bing en Bumba kan ik echt niet nog meer onzin verdragen. 

Wie leert er van wie?

Maar vooral, boven alles, heb ik geleerd de wereld weer zo ontzettend mooi te vinden. Door simpelweg hun oogjes te volgen en niet te oordelen, maar te kijken. Wat zijn we toch op een toffe plek. En wat zouden meer mensen zich hiervan bewust moeten zijn. De belangrijkste les in het moederschap is misschien wel, dat wij tijdens het opvoeden nog het meeste van onze kinderen leren.

Magdalena, moeder van 3 kinderen.