Ik ben trots

Ik ben trots. Niet alleen op dat ik 2 kindjes op de wereld heb gezet. Niet alleen omdat ik 2 kindjes heb mogen dragen. 

Omdat het 19u is, en we de dag vol hectiek, weer met verve hebben overleefd.

Omdat ik een baby heb die nogal wat huilt, en ik de peuter, die ondertussen met haar peppa pig stickervel de trap versierd, op andere gedachten wist te brengen. Omdat ik een baby heb die maar liefst 4 minuten sliep waardoor ik mooi de vaatwasser uit kon ruimen. Omdat ik een peuter moest tillen omdat ze werd opgegeten door een dinosaurus “mama, tillen!”, terwijl ik een baby aan het wiegen ben in de draagzak. 

Omdat ik het voor elkaar wist te krijgen om aardappellen-groente-vlees op tafel te toveren, nog warm ook. Ja wel opgewarmd omdat er een doorgelekte luier tussendoor kwam, maar warm is warm. Dat mijn peuter haar bord leeg at, met hulp van een beeldscherm dan wel, maar de baby had honger en krijste zijn hoofd in de kleur van een radijs. 

Omdat ik mijn peuter wist te behoeden van een woedeaanval omdat ik alleen rode, oranje en gele danoontjes heb en geen blauwe. 

Omdat ik, als ik de peuter zo in bed heb gestopt met een baby met krampen in de draagzak, weer het huis aan kant maak. De troep van de dag opruim. Moe maar voldaan. Want het is weer gelukt. 

Gewoon weer gerockt vandaag

Trots ben ik. Ze hebben de buikjes rond, schone luiers, alle liefde van de wereld gehad en ik schakelde van ellende maar 1 keer een schermpje in. 

Trots ben ik. Mn geduld bewaard, ook als ik het ff niet meer zag zitten. Mn tranen ingehouden als er urenlang gehuild wordt en het troosten mij niet lukt. Ik zuchtend aan het gasfornuis sta met een baby in de slaapzak en een peuter die met haar step alles in de woonkamer omver rijdt. 

Trots op die kids van mij. Op hoe ondernemend ze zijn. Hoe lief. Hoe gezellig. Hoe ondeugend. Hoe ik kan balen. Maar het niet anders dan dit zou willen.

Het moederschap. Trots ben ik. Gewoon weer gerockt vandaag.