Kan dat wat zachter?!

Ik ben best onverstoorbaar eigenlijk. Ik kan heel goed helemaal niets horen. Zeker als ik iets lees, een film kijk of aan het werk ben. Dan ben ik echt even van de wereld en dan moet je flink je best doen om me af te leiden. Ik vind dat heerlijk dat ik me zo kan afsluiten. Of kón afsluiten moet ik eigenlijk zeggen. Want ik heb gemerkt dat dat dus voorbij gaat zodra je een baby hebt.

Het piept en kraakt

Zodra mijn baby slaapt hoor ik álles. Elk piepje en kraakje in huis, het dichtslaan van een keukenkastje, bestek dat rinkelt in een bestekbak, een harde nies, het aanslaan van de koelkast en zelfs het opkloppen van een kussen op de bank (oké dat laatste overdrijf ik misschien een béétje).

Missie onmogelijk

En dan vergeet ik nog bijna het allerergste geluid. Dit moet toch een herkenbare scène zijn voor ouders:  je baby valt in haar bedje in slaap (eindelijk). Je draait je tergend langzaam om en terwijl je je adem inhoudt zoek je je weg uit dat kinderkamertje, alsof je in een mission impossible film zit en je allerlei levensbedreigende laserstralen moet ontwijken. Als je dan bijna die drempel over bent en aan het overwegen bent misschien weer eens adem te gaan halen kraakt die ene laatste plank in de vloer. Aaaaah!
Die plank waarvan je intussen al lang wéét dat het kraakt, maar in je zombiestaat-van-ouder-zijn was je dat net even vergeten. Adem uit, ‘kraak’ zegt de plank en wakker is de baby. En dan kun je het hele riedeltje weer opnieuw beginnen.

Het is dus ook niet gek, denk ik, dat je als ouder ietwat gevoelig wordt voor geluidjes. Je verplaatst je in je kleine baby en hoort als het ware wat die baby hoort. Ten minste, zo begint het. Maar dan komt er op een gegeven moment een kantelpunt en dat heb ik nu bereikt.

Lekker onverstoorbaar

Intussen ben ik namelijk hyperaudiosensitief (dat is vast een woord) en loop ik al “kan dat wat zachter?!” roepend met bijpassende maniakale blik door mijn huis. Ik zou het allerliefst alles met zachte, dikke stof bedekken zodat niets meer rinkelt, klingelt of klangelt in huis.
En zo’n stilte retraite waarin je zes jaar lang niet mag praten en met monniken op een berg zit terwijl je alleen het geluid van wapperende Tibetaanse gebedsvlaggetjes hoort, dat lijkt me de hemel. Maar die baby van mij – die slaapt inmiddels dus overal door heen en heeft herriegewijs nergens last van.
Ik ga maar eens op zoek naar een cursus ‘onthoren’ denk ik. En dan hoop ik binnenkort gewoon weer lekker onverstoorbaar te kunnen zijn.