Kattensprongetjes

Sinds Arthur hier is, heeft alles in huis sprongetjes gemaakt. Inpakpapier en kranten weten nu dat ze voornamelijk speelgoed zijn. De wasmachine is op de hoogte van zijn nevenfunctie als commode. Alle hand-, vaat- en zakdoeken weten hoe veelzijdig ze zijn en kennen alle vloeibare goedjes die zich in een klein mensje huisvesten. Maar niks en niemand kan tippen aan onze twee katten. Wie weet maken zij wel net zoveel veranderingen mee als onze baby zelf, in het half jaar dat hij er is.

Binkie – rood en de oudste – moest aanvankelijk niets van Arthur hebben. Hij hield zich afzijdig en was nog meer buiten dan gebruikelijk.

Romeo – zwartwit en drie – leek de eerste weken juist een ander wezen. Zeer beschermd naar de new-born toe. Altijd in de buurt van hem en als hij ging huilen was dat een teken om nog dichterbij te komen. Het was duidelijk dat hij hem als gezinslid erkende.

Nu zijn de rollen wat omgekeerd. Romeo weet inmiddels dat Arthur zijn staart al weet te vinden en blijft wat langer weg. Binkie komt juist steeds meer – op veilige afstand – in de buurt. Beiden lijken duidelijk te weten met wie ze te maken hebben. Met de zijne koninklijke hoogheid van ons gezin. Allebei liggen ze geregeld op een kledingstuk van koning Arthur op de wasmand. Wonderlijk. Feitelijk is er immers weinig lol te behalen uit zo’n minimens voor de viervoeters. Hij doet niets voor ze. Toch is het duidelijk dat ze vol liefde zitten voor ons hoopje gepoep, geslaap en gebrabbel.

Wederzijdse liefde. Arthur wordt namelijk altijd blij bij het zien van zijn harige huisgenoten. Vaak moet ik dan denken aan de verhalen die ik hoorde tijdens de zwangerschap. Van mensen die hun katten wegdeden bij een baby op komst. Of ouders die hun beesten verwaarloosden. Hier is het tegendeel gelukkig waar. Alles in huis maakt hier vele sprongetjes voorwaarts, met veel gespin tot gevolg.