Loslaten

‘ Komt 2 uur uit voor jou? Ik bedoel; met voeden en de baby enzo’. Vroeg de mevrouw van het gastouderbureau. Mats gaat straks 1 dag in de week naar een gastouder en alvorens zijn eerste dag begint, komt er iemand van het bureau langs om de voorwaarden te bespreken. ‘ Tja, ik voed op verzoek, dus 2 uur zal wel prima zijn!’ antwoordde ik.  Ik vind het maar lastig. Mats is op dat moment 6 weken en heeft een voedingsschema van een pasgeboren baby. Geen touw aan vast te knopen dus. De ene keer zit er 2,5 uur tussen de voedingen en de andere keer 4 uur. Uiteindelijk komt hij aan het einde van de dag wel aan zijn dagelijkse hoeveelheid, maar een afspraak maken zonder een melkvragende baby aan je zijde is op deze leeftijd onmogelijk.

Op de dag van de afspraak (Mats is dan 7,5 week oud) slaat de klok 2 uur. Ik heb mijn vragen voor het gastouderbureau genoteerd en de koffie staat klaar. Op dat moment begint Mats te huilen. Shit. Niet nu. Snel, een speentje pakken, stofzuiger app aan en in de armen wiegen. Hij zoekt met zijn mondje en begint op zijn vingers te sabbelen. Het blijkt dan toch echt honger te zijn en de enige manier om hem nu stil te krijgen is de fles. Ik maak een flesje klaar, neem plaats op de bank en hoop stilletjes dat het gastouderbureau ons nieuwbouwhuis niet kan vinden en daardoor wat later komt. Nee hoor, daar gaat de bel. Ik zet het flesje op tafel en met een verbaasde Mats inclusief melkbaard loop ik naar de deur. De mevrouw lacht. ‘Ik kom precies op het juiste moment, niet? Ik weet er alles van hoor, ik heb er zelf 3 en als je iets moet loslaten, dan is het wel je eigen planning’. Goede tip en een fijne geruststelling besluit ik.

Ze neemt plaats op de bank, ik verontschuldig me voor het niet in kunnen schenken van de koffie, maar gelukkig is het een type die haar koffie zelf ook in kan schenken. Met Mats en zijn flesje in mijn armen kletsen we wat af over baby’s, peuters, kleuters en natuurlijk de gastouder. We bespreken de voorwaarden en prikken een datum voor zijn 1^e wendag .Tegen die tijd is Mats 11 weken en is het voor mij tijd om op een andere manier los te laten.

Later die avond vertel ik mijn vriend dat Mats op 1 mei naar de gastouder gaat voor een wendag. Hij grapt dat ik vast en zeker moet huilen als ik Mats dan aan de gastouder overhandig. En ja hoor, daar komen de tranen. Bij de gedachte alleen al vloeien ze rijkelijk. Mijn vriend troost me en zegt dat het allemaal wel goed komt. Uiteindelijk lachen we er allebei om. Wie had ooit gedacht dat ik hierom zou moeten huilen? Tja, het moederschap doet wat met je. Ik heb nu al zin in 1 mei.