Met volle angst vooruit – het verhaal van een alleenstaande moeder

Met Volle angst vooruit; mijn motto toen ik 12 juli 2021 op delen klikte. Op instagram gooide ik de boel open. Welkom in mijn leven, mijn chaos en mijn grootste wens: moeder worden. 

Veel positieve reacties

Wat volgde was een enorme golf aan positieve reacties. Bekenden en onbekenden vonden het bij mij passen en zeiden allemaal dat ik dit kon. Ik heb geen één negatieve reactie gehad. En hoewel de mening van anderen niet per se de keuzes in je leven moeten beïnvloeden, deed dit mij erg goed. Ik was opgelucht en blij en kreeg het gevoel dat dit helemaal goed zou komen. Dat gevoel groeide met de dag. Gelukkig maar, want tegelijkertijd groeide er ook al een baby’tje in mijn buik.

Geweldige, maar iets te korte zwangerschap

Mijn zwangerschap was geweldig. Ik voelde mij goed en mijn zelfvertrouwen is nog nooit zo hoog geweest. Het is prachtig om te zien en te voelen wat je lichaam kan. Groot was dan ook de schok toen ik besefte dat de bevalling begon. Vijf weken te vroeg braken ineens mijn vliezen en krap drie uur later was ik al mama. Door medische redenen heb ik een verkorte baarmoedermond en is het voldragen van de zwangerschap jammer genoeg niet gelukt.

Welkom op de wereld: Vie

2 februari 2022 is Vie geboren. Met haar 42 cm een klein, dapper en sterk meisje. Omdat ze prematuur geboren is, verbleven we eerst bijna twee weken in het ziekenhuis. Dit was zowel heftig als heerlijk. Ik beleefde die twee weken heel dubbel. Door corona mocht er op mijn moeder na -die mijn geboortepartner was- geen bezoek komen. Het was heftig, eenzaam en moeilijk tegelijk dat niemand Vie kon komen bekijken. Maar gek genoeg was het ook heel fijn. Zo hadden we mooi de tijd om aan elkaar te wennen. Eenmaal thuis was het eerst een kwestie van aanmodderen. Ik leerde het (alleenstaande) moederschap met vallen en opstaan en ik leerde om hulp te vragen. Iets wat ik nog altijd wel lastig vind want; ik wou dit toch zo graag alleen doen? Gelukkig krijg ik dat strenge stemmetje steeds meer onder controle. 

Moeder zijn is geweldig, alleenstaande moeder zijn is fantastisch

Hoewel ik soms met mijn ziel onder mijn arm loop en ik wallen heb waarover je nog net niet struikelt… zou ik nooit meer anders willen. Moeder zijn is geweldig, alleenstaande moeder zijn is fantastisch.  Alle geluksmomentjes bij elkaar zijn mij goud waard. Ik hou van die kleine armpjes om mijn nek als ze mij knuffelt. Ik hou van het piep stemmetje dat “mama” roept als ik haar ophaal van de opvang. Ik hou van de 100% vertrouwen van haar dat, wat er ook gebeurt, ze veilig is bij mij. 

Compleet, zonder vader

Vie is een slim meisje met een sterke eigen wil. Ik ontdek steeds vaker karaktertrekjes die ik ook bij mijzelf zie. Bijvoorbeeld haar vastberadenheid als ze iets wil (of niet wil) en haar vrolijke gekkigheidjes. Ik hoop zo dat het mij lukt om haar het gevoel te geven dat ze, ondanks dat ze geen vader heeft, ze compleet is. Door open en eerlijk tegen haar te zijn over waar ze vandaan komt en waarom ik ervoor gekozen heb om via een donor een kindje te krijgen, hoop ik dat ik dat kan bereiken. Mocht ze toch ooit willen weten wie haar biologische vader is, dan zal ik haar helpen en hierin steunen.

Een kleine pauze voor mezelf

Af en toe heb ik ook wel eens een kleine pauze nodig. 1 dag voor mijzelf om te doen wat ik wil zonder te hoeven nadenken en te zorgen. Ik wil soms ook gewoon eens een hele dag op de bank liggen met chocolade en een slechte film. En dan kan ik terugvallen op mijn ouders. Vie is stapelgek op haar opa en oma. Ze vraagt bijna elke dag of we er heen gaan. Iets wat we vaak ook even doen, voor een kop koffie en een praatje. 

Ik weet dat veel vrouwen zich schuldig voelen als ze even een pauze willen, maar ik vind het alleen maar gezond. Naast ouder ben je ook nog altijd gewoon jezelf. En om een goede ouder te kunnen zijn, moet je naar jezelf én je grenzen luisteren!

Martien, moeder van Vie.