Mijn keuze voor flesvoeding

In deze blog wil ik jullie meenemen in mijn verhaal, in mijn keuze voor flesvoeding bij mijn twee dochters. Ik zal mezelf eerst even voorstellen! Ik ben Mariëlle, 30 jaar en samen met mijn man heb ik twee kinderen, Vlinder (5) en Bowie (2). 

Bijna 25 en voor het eerst moeder

Toen ik moeder werd was ik bijna 25 jaar en ik had destijds niet veel vriendinnen die ook een kind of meerdere kinderen hadden. Ik was best wel onzeker bij mijn eerste dochter. Waarom huilt ze? Waarom slaapt ze niet? Hoeveel melk moet ik geven? Wat moet ik doen tegen krampjes? Ik had denk ik twee vriendinnen die al wel een kind hadden, dus ik appte ze dan ook regelmatig en ook mijn moeder kreeg vaak vragen van me. Als ik iets tegen mijn ‘jongere ik’ had kunnen zeggen, dan had ik wel willen zeggen dat het uiteindelijk wel goed komt. Want dat komt het – altijd!

Flesvoeding of borstvoeding?

Eigenlijk wist ik al toen ik zwanger was dat ik geen borstvoeding wilde geven. Ik kan me voorstellen dat het voor heel veel vrouwen wel direct een ‘go’ is om te gaan voor borstvoeding en ik snap ook dat er veel voordelen aan zitten. Ik heb me ook weleens druk gemaakt of schuldig gevoeld over het feit dat ik geen borstvoeding wilde geven. Want, ‘borstvoeding is toch het allerbeste voor je kindje?’

Flesvoeding ook normaliseren

Op social media en in bladen lees je veel over het feit dat mensen vinden dat borstvoeding genormaliseerd moet worden, of bijvoorbeeld het geven van borstvoeding in het openbaar. En daar ben ik het volledig mee eens. Wat ik daarentegen ook vind is dat het genormaliseerd moet worden als vrouwen bewust kiezen voor flesvoeding. Hoe vaak ik wel niet heb meegemaakt vanaf het begin van mijn zwangerschap, toen mijn dochter was geboren en zelfs in de periode daarna, dat mensen me continu vroegen waarom ik geen borstvoeding gaf en of ik het niet toch wilde proberen (de verloskundige, kraamhulp, consultatiebureau, etc.) Ik ben blij dat ik altijd bij mijn eigen keuze ben gebleven om flesvoeding te blijven geven. 

Bevallen, en nu?

De bevallingen van beide kinderen waren best traumatisch. Mijn eerste bevalling duurde heel lang, mijn tweede bevalling was inclusief ambulancerit en ging juist veel te snel. Na de beide bevallingen moesten we een paar dagen (eerste bevalling) en één week (tweede bevalling) in het ziekenhuis blijven. Het was een lang herstel en ik had veel pijn. Ook moesten beide meiden na de bevalling aansterken en vooral Bowie, onze jongste dochter, heeft echt heftige start gehad, inclusief reanimatie, infuus en zuurstof. Voor haar was dit heel intens. De keuze voor flesvoeding heeft me na de bevallingen veel rust gegeven. Ik kon gelijk melk geven, maar ook mijn man kon gewoon een flesje geven of bijvoorbeeld een verpleegkundige kon bijspringen. Het voelde ook weer alsof ik meer voor mijzelf kon kiezen als ik daar de behoefte voor had, bijvoorbeeld na een slopende nacht of als ik er gewoon even doorheen zat. Het voelde weer dat mijn lichaam van mij was (en is natuurlijk ;)). 

Een taboe of niet?

Ik denk dat het taboe rondom flesvoeding wel steeds minder wordt. Bij mijn tweede dochter ervaarde ik al wel dat de hoeveelheid vragen minder werd. En, ik denk ook dat het per moeder verschillend is of je er onzeker van wordt of niet. Wellicht ligt dat aan de leeftijd, je karakter of hoe gevoelig je bent voor de mening van een ander. Ik vind het wel belangrijk om aan te geven dat ik persoonlijk niets tegen borstvoeding heb, maar het voelde gewoon nooit alsof dat iets was dat voor mij is weggelegd. 

Lieve mama, of je nou borstvoeding of flesvoeding geeft, je doet het super goed en weet dat jij altijd de juiste keuze maakt voor jouw kind(eren). Laat niemand je onzeker maken en doe vooral waar jij je goed bij voelt. 

Liefs Mariëlle