Military baby

Ik weet eigenlijk niets van het leger en hoe dat echt allemaal werkt. Al mijn kennis komt uit films en is beperkt tot losse kreten als ETA en zoveel honderduur en AWOL en op de een of andere manier komt er ook altijd persoonlijk drama bij kijken. Iets met ingewikkelde romances en emotionele verhaallijnen en Pearl Harbor. Maar dat kan liggen aan het soort films dat ik kijk. 

In elk geval, ik ben sinds kort thuis een militaire operatie begonnen. En denk nu de hele tijd dingen als ‘company, attention!’ en ‘at ease!’ en ‘sir, yes sir!’.
Er is een duidelijke missie: weer in je eigen bedje in slaap kunnen vallen. Ergens is er ingeslopen dat het slaapritueel was uitgebreid tot een wel heel luxe variant. Echt, de VIP business class deluxe editie. Er kwamen nog net geen palmbladwuivende Romeinen en personal trainers aan te pas, maar het scheelde niet veel. (Voor ik het vergeet nog even de bijna verplichte -helaas- disclaimer: ik vind het belangrijk dat mijn baby in haar eigen bed in slaap valt, omdat ze daar beter van slaapt en niet zo in paniek wakker wordt. Als jouw baby beter bij jou in bed slaapt of in een draagzak of omringd door palmbladwuivende Romeinen, doe je ding.)

Terug naar de operatie. We gingen dus terrein heroveren. Zoals elke militaire operatie (hopelijk) begint, begonnen wij ook: de strategie bepalen. Gaan we de champagne arrangementen langzaam uitfaseren of gaan we voor de cold turkey variant. Ik koos voor het laatste. En het drillen kon beginnen. Sir, yes sir! Geef acht! Drop down and give me twenty! Dit wilde ik erin krijgen: Slaapzakje aan, kusje, aai over je bol, bedje in en slapen.

Klinkt simpel, niet? Maar als jij net lekker gewend bent aan coquilles st jaques en een bisque van het een of ’t ander, dan neem je ook geen genoegen met een lauwe bitterbal. En wat doe je in zo’n geval; juist, huilen. Veel huilen. Wat je dan als ouder nodig hebt is militaire discipline: je moet doorzetten. En aan de lange termijn denken. Ook al lijkt een gold membership met handgemaakte Belgische bonbons om nuldriehonderduur in de nacht het beste, uiteindelijk heeft déze baby simpelweg behoefte aan de basis. Gewoon, een gezellig blokje kaas, discipline, consistentie en een hele dikke knuffel.

Na een kleine week heb ik al aardig wat terrein teruggewonnen. Alle overdadigheid is eraf en we zijn weer terug bij een basisslaapritueel. En het lukt! Ik ben zo trots! Ik heb wel wat luxe verdiend dacht ik zo; hier met die champagne en Romeinen en bonbons. Ma’am, yes ma’am!