Moe-moeder

Mijn eerste blog. En meteen met de billen bloot. Ik ben moeder. En soms valt het me zwaar. Ik schrijf uit frustratie. Uit schaamte. Ik twijfel of ik dit moet schrijven. Omdat ik iets voelde wat ik misschien niet mag voelen. Mijn baby is 12 maanden. Hoe onschuldig kan je als mini mensje zijn. Een schone lei. Zonder fouten. Ze doet echt niks verkeerd. Maar heel even, ja echt heel even, het was een flits door m’n hoofd, hooguit 1 seconde. Echt heel even, voelde ik het.

Lua slaapt al tijden slecht. Of niet. Maar dat is ongeveer hetzelfde. Een maand of 2. En dat breekt op. Moe, leeg. Ik voel me een lege huls. Niet eens meer uitgeput. Maar een geest wat op de automatische piloot weer in de nacht zich naar haar kamer begeeft. Om haar te troosten. Om haar mijn liefde te geven als ze huilt.

Vannacht was ik uren lang op. Pas tegen de ochtend besloot ze haar ogen dicht te doen. Pas om half 6 ’s ochtends kon ik m’n bed weer in. Ze liet me tot half 8 slapen. Twee uurtjes, dat vond ze genoeg. Ik nam haar bij me in bed en gaf haar de fles. Maar eigenlijk wil ik nog slapen. Ik ben er niet aan toe om mijn dag te beginnen, ik lig verdomme net. Had me nou nog één extra uurtje gegeven.. Eén uurtje maar..

Ze drinkt haar fles en ik lig naast haar. Ik ben nog te moe. Ik draai me naar haar om en wil haar lijfje even tegen me aan drukken. In alle rust. Zonder tranen. Even niet troosten. Gewoon even jouw warmte voelen. Mama heeft het nodig. Maar ze haalt met beide handen uit. En niet één keer. Ze trekt aan mn lip, krabt in mn oog, in mn neus. Ze doet me pijn. Echt pijn. Vlijmscherpe nageltjes.

De flits

En toen kwam het. Die flits. Dat gevoel. Het was echt maar even. Het duurde niet lang. Voor 1 seconde haatte ik m’n kind. Een baby van 12 maanden oud. Haten? Wat bezielt me! Wat bezielt me? Ik pak haar bij haar handjes en zeg dat ze mama geen pijn mag doen. Maar ik had het al gevoeld, het gevoel. En ik voel me schuldig. Ze is zo puur. Die schone lei. Ze is zo lief, het is m’n dochter. Ze is alles waar ik het meest van houd en meer.

Ik voel me schuldig. Ik heb spijt. Echt, ik haat haar niet. Met geen vezel die ik in me heb. Echt niet. Nooit! Maar ik ben ook maar een mens. En ik ben moe. Heel moe. Ik ben moe-moeder. En weetje, soms valt dat me zwaar.

Lees ook: Een tweede kindje: ik kon niet zwanger worden, toch?