Moeder zijn is… alle zorgen en pijn van je kinderen willen overnemen

Zwanger worden was voor ons al alles behalve vanzelfsprekend. Toen mijn man en ik besloten om voor een kindje te gaan, bleef zowel een menstruatie als een zwangerschap uit. Ik zat al sinds mijn 15e aan de pil, die ik was gaan slikken zonder een menstruatie vooraf gehad te hebben. Door de pil kreeg ik wel elke maand een ontrekkingsbloeding, dus ik heb nooit getwijfeld aan mijn vruchtbaarheid. Tot ik gediagnosticeerd werd met primaire amenorroe en PCOS. De woorden “je bent onvruchtbaar en zult nooit zonder hulp zwanger kunnen worden” doet dan ook de wereld onder je voeten vandaan zakken. Zeker als de kinderwens zo groot en aanwezig is. Ik voelde me ook ontzettend gefaald tegenover mijn man. Kan ik hem niet eens een kind geven? Dacht ik nog. Ons eerste fertiliteitstraject ging van start en ik werd uiteindelijk zwanger van onze oudste dochter (nu bijna 3).

38 weken mocht ik haar dragen. Toen werd ik ziek (zwangerschapsvergiftiging) en daar reageerde zij ook niet goed meer op. Ik werd direct ingeleid en na een pittige bevalling van 22 uur werd onze eigenwijze sterrenkijker geboren. De kraamweek was heerlijk, alles ging zo relaxt en goed. Mijn herstel was redelijk peanuts, het enige waar ik last van had waren de 24 gaatjes in m’n rug van de 12 keer verkeerd geprikte ruggenprik. Na een paar dagen trok die pijn weg en had ik werkelijk nergens last meer van. We sliepen meer met een newborn dan ik de laatste zwangerschapsweken deed en die roze wolk voelde ik echt wel!

De roze wolk was van korte duur

Helaas was het voor korte duur. In de tweede week werd ze ziek, en dat is niet meer beter geworden. Ze gooide hele voedingen eruit, groeide slecht, huilde zo’n 20 uur per dag en deed alleen maar hele korte hazenslaapjes, ook ‘s nachts. Ze kreeg veel medicijnen en pijnstillers, het ziekenhuis was zowat een tweede thuis intussen en uiteindelijk werd ze met 14 maanden opgenomen en is er weer nieuwe medicatie gestart. Daarna leek het eventjes goed te gaan. Het huilen werd wat minder en ze begon zich beter te ontwikkelen. Hadden we het nu eindelijk achter de rug dan? Het fertiliteitstraject voor haar zusje was intussen ook al van start, met de wetenschap dat ik zelfs dan niet snel in verwachting raak wilde we wel alvast beginnen.

Tijdens het traject kwamen we ook steeds meer te weten over de gezondheid van onze oudste. We zijn er nog lang niet, maar wat we nu wel weten is dat ze al haar hele leven gewrichtspijn heeft. Later kreeg ze ook last spierzwakte, hypermobiliteit en heeft ze een hartruis die onderzocht wordt. Hiervoor zijn we nu bezig met onderzoeken naar een bindweefselziekte bij de klinisch geneticus om hopelijk snel diagnoses te krijgen zodat ze goed behandeld kan worden. In de warmere maanden voelt ze zich beter en heeft ze minder pijn, vandaar die vooruitgang na de ziekenhuisopname. We gingen toen weer richting lente/zomer en dat zijn echt haar beste maanden! We genoten dus intens van een relatief pijnvrije dreumes.

Moeder zijn is… alle zorgen en pijn van je kinderen willen overnemen.

Het traject van ons tweede meisje

Het tweede traject had behoorlijk wat tegenslagen. En elke mislukte ronde dacht ik “misschien waren dat mijn laatste eitjes…”. De angst dat er nooit een tweede zou komen groeide, en het werd met de week ook lichamelijk zwaarder. Mijn man en ik besloten dat we een grens moesten trekken, en hadden een einddatum gegeven. Tot daar en niet verder. Hoe groot de wens ook was, we wilde niet dat ik, mijn gezondheid, ons gezin en de oudste er aan onderdoor zouden gaan. De eindstreep naderde en ik ging langzamerhand steeds meer accepteren dat dit het dan was, wij drietjes. Geen broertje of zusje… en toen werd ik na bijna een jaar zwanger!

Er volgde wederom weer een pittige zwangerschap. De bekkeninstabiliteit speelde nu tijdens het traject alweer, en werd met de dag erger tijdens de zwangerschap. Ik belandde al snel in een rolstoel en niet veel later lag ik hele dagen plat op bed. De pijn werd ondragelijk en het zag er zo uitzichtloos uit. Ik voelde me ontzettend eenzaam en verdrietig die maanden. Rond week 30 kreeg ik, ondanks alle rust, beginnende weeën. Ik voelde de baby nog maar weinig, soms dagen niet. Er volgde een periode van dagelijks aan de CTG en nog meer bedrust. Het zag er onzeker uit allemaal, maar een vroeggeboorte kun je je denk ik nooit echt op voorbereiden. Want toen een maand later de weeën doorzette, was ik behoorlijk van m’n stuk.

Het hele bevallingsverhaal kun je lezen op mijn Instagram @kyra_elgersma, via het hoogtepunt “Bevalling S” kun je naar alle posts en wat extra vragen over de geboorte lezen. Maar na een bevalling van ruim 30 uur werd ons mini meisje in één perswee prematuur geboren. Ze had een hele zware start, moest een uur lang beademd worden en heeft uiteindelijk nog in de couveuse onder de blauwe lamp gelegen. Maar al met al leek het daarna goed te gaan met haar! Wij genoten een lange tijd van een hele relaxte baby en ik was zo opgelucht dat we niet weer hetzelfde hoefde te doorstaan als bij de oudste.

Van ons zonnetje naar een huilbaby

Maar ook hier sloeg het ineens helemaal om… van het zonnetje in huis werd ook de jongste een huilbaby. Gelukkig kwamen we er dit keer na 3 maanden al achter waarom, ze had een klasse 4 lipbandje en verborgen tongriem. Vooral die tongriem leverde veel problemen op. De borstvoeding liep niet lekker, en haar tongriem stond zo strak dat haar onderkaak naar achteren getrokken werd. Hierdoor was de rest van haar lijfje continu aan het compenseren en had ze dus gewoon overal pijn. Een dag voordat ze geholpen zou worden aan de tongriem, werd ze ziek. En echt ziek. Salmonella… hoe verzin je het. Een pasgeboren baby met een salmonella infectie. Ze viel veel af en had ontstoken darmen wat voor bloedingen zorgde. Na een week of 2 knapte ze gelukkig op, en mocht de ingreep voor haar lip en tong ook doorgaan. 

De ingreep vond ik oprecht verschrikkelijk. Ze kreeg een verdovingszalf erop gesmeerd, die bij lange na niet lang genoeg was ingetrokken. Tijdens de ingreep moest ik haar in de houdgreep houden en echt, ze gilde het uit. Ik heb nog nooit een baby zó hard horen schreeuwen. Dit was niet eens huilen meer, dit voelde ik écht in elke vezel van mijn lijf. Gelukkig ging het voeden daarna wel steeds beter en kan ik nu (ze is van eind mei) zeggen dat het echt goed gaat. Volgende maand hebben we nog een gesprek voor een aangeboren afwijking die ze heeft, waar ze aan geopereerd moet worden als het zichzelf niet oplost. Dat is dus nog even spannend allemaal, evenals met de oudste en de onderzoeken in Groningen.

Nooit had ik dit mij vooraf kunnen voorstellen

Dus ja, het moederschap is voor mij nu vooral alles van hun willen overnemen. Alle pijn. Alle prikjes, spuitjes, ingrepen, operaties, medicijnen, angsten, paniek, tranen. Vooraf had ik mij nooit kunnen voorstellen hoe het is om moeder te zijn, maar moeder zijn van een chronisch ziek kind is echt next level. Deze pijn en zorgen had niemand mij op kunnen voorbereiden. Je wil toch niks liever voor ze dan dat ze gezond en gelukkig zijn en als dat dan niet zo is ga je het jezelf kwalijk nemen. Ben ik daarom onvruchtbaar? Alsof moeder natuur mij al vertelde dat ik niet fatsoenlijk kinderen kan dragen en baren. Dat mijn lijf fouten maakt en het niet trekt.

Ooit komt er een dag dat het helemaal goed met ze gaat. Dat weet ik zeker. En de dag dat ik het mijzelf niet meer dagelijks kwalijk neem zal dan vast snel volgen. Hoewel ik altijd zal blijven wensen dat ik het was, en niet zij ❤️.

Wil je meer eerlijke verhalen lezen over het moederschap zoals deze? In ons nieuwe boek EERLIJK vertellen twintig bekende moeders hun open, eerlijke en pure verhaal over het zwanger worden, de zwangerschap, bevalling en het leven (met een baby) daarna.