Moeder zijn is… niets liever willen dan bij je kinderen zijn en niets liever willen dan even niet bij je kinderen zijn

Ik heb drie kindjes mogen krijgen in 1,5 jaar en ben graag bij ze, maar vind het ook zwaar. Ik ben een geboren moeder maar niet een geboren moeder van een groot gezin.

In 2020 werd Joa geboren, onze oudste zoon. Ik vond het moederschap direct fantastisch. Alle ups en downs, ik genoot intens van het hele pakket. Ik had oneindig veel geduld met alle sprongen, tandjes en behoefte aan knuffels en kon me niet voorstellen dat ik ooit weer met plezier zou gaan werken. Ik begreep in een klap alle thuisblijfmoeders want ik wilde geen minuut missen van zijn ontwikkeling. Ik houd van mijn werk als interieurontwerper maar ik zat altijd met het ‘schoolreisje gevoel’ in de auto naar de opvang om Joa weer op te halen. Dat gevoel alsof je als tiener fan van iemand was maar dan x1000. Ik was ook een veel betere en leukere moeder dan ik van te voren had gedacht. Als persoon ben ik erg planmatig en gestructureerd maar als moeder kon ik prima met de flow van de dag en van Joa meevaren en kijken waar de behoefte van het moment lag. Ook als ondernemer werd ik selectiever en vond ik het veel makkelijker prioriteiten te stellen want de grootste prioriteit wachtte aan het eind van de dag op mij. Ik leerde iedere dag zoveel bij en werd een veel relaxter versie van mezelf. 

Van 1 naar 3

Eerder schreef ik al een blog over toen Joa 8 maanden was ik onverwacht zwanger raakte van een tweeling. We hadden het tot dan toe nog nooit gehad over een tweede kindje. Mijn man heeft heel lang helemaal geen kinderwens gehad en is zelf enigs kind. In het begin van de zwangerschap heb ik best depressieve gevoelens gekend en zag ik veel beren op de weg. Ook schuldgevoel naar Joa en zelfs naar de ongeboren tweeling want; ik kon toch nooit óók zoveel van hun houden als van Joa? Dit bleek gelukkig allemaal onnodig want Joa is onafscheidelijk van zijn broertje Lee en zusje Lexi. En over die liefde had ik me ook voor niks druk gemaakt, want mijn hart is inmiddels drie keer zo groot geworden. 

Wat wél enorm veranderde was de intensiteit van het moederschap. Of het komt door gaan van één naar drie, het krijgen van drie kids in anderhalf jaar of het feit dat je er twee baby’s tegelijk bij krijgt, waarschijnlijk is het een combinatie van maar ik vind het écht pittig. Alle drie onze kids waren in het begin moeilijke slapers en sliepen door rond de leeftijd van 14-15 maanden, maar er is natuurlijk een kans van één of drie dat iemand last heeft van tanden, oren, verkoudheid of gewoon een slechte nacht heeft. De tropenjaren zijn vol aan. Nou wil ik niet iedereen ontmoedigen dus een kanttekening is wel op zijn plaats. Wij zijn zeker niet familie doorsnee en we nemen graag veel hooi op onze vork. Ondertussen hebben we ook een kavel gekocht toen ik 7 maanden zwanger was, zijn we een huis aan het bouwen waar ik zelf natuurlijk het ontwerp grotendeels voor doe en zijn we verhuisd naar een woonunit op onze kavel. 

PNEA

Ook speelt er nog een extra uitdaging mee. Ik heb een Conversiestoornis die PNEA heet. (Psychogene niet-epileptische aanvallen. Kort door de bocht; het lijkt op epilepsie alleen is er geen neurologische kortsluiting maar worden prikkels psychisch niet altijd goed verwerkt waardoor ik lichamelijk soms uitvallen heb. Dit uit zich in een soort absences van enkele minuten met een nasleep van enkele dagen qua energielevel. Je snapt dat ons leven alles is behalve prikkelarm. Wat ik wel heb mogen leren is dat mijn moederhart ervoor zorg dat dit tot op heden nooit gebeurd wanneer ik alleen ben met de kids, dat mijn moederhart dat niet toelaat en ‘wacht’ tot de situatie veilig is. Een mooi en fijn gevoel waar ik probeer op te vertrouwen. 

Alleen met drie kids

De oudste is nu drie en de tweeling is anderhalf. Dolgraag ben ik bij mijn kids maar alleen met alle drie zijn vind ik echt enorm pittig. Ik weet echt wel hoe ik mijn kids op wil en kan voeden maar drie tegelijk vind ik intens. Wanneer je iemand aan het verschonen bent terwijl de andere twee elkaar pijn aan het doen zijn, dan behoren consequent zijn en liefdevol in gesprek gaan soms gewoon niet tot de mogelijkheden. Dit maakt ook mij soms gefrustreerd en wanhopig. Ik werk drie dagen en ben twee dagen alleen met de kindjes. Die dagen voelen echt als dweilen met de kraan open en aftellen tot mijn man weer door de deur komt. De was aanzetten of eten maken betekent dat ze alle kasten leegtrekken en alles omgooien wat ze tegenkomen. En dan zijn ze lief, want als ze elkaar pijn gaan doen of alledrie even persoonlijke aandacht willen is het minder gezellig. Ik hoop echt dat dit makkelijker wordt als ze wat meer zelfstandig kunnen spelen.

Soms zie je moeders die gemaakt zijn voor een groot gezin en alles onder controle lijken te hebben, ik ben dat niet in ieder geval. Vaak deel ik een inkijkje hierin met mijn volgers op Instagram om de situatie luchtig te houden en zodat ik voor herkenbaarheid kan zorgen bij medemama’s of wellicht iemand een lach op zijn of haar gezicht kan geven. Onthoudt dan wel dat ik de écht heftige momenten vaak niet eens deel omdat het dan te hectisch is of me hier niet prettig bij voel. Ik kijk stiekem vaak uit naar mijn werkdagen, iets wat ik me niet kon voorstellen toen alleen Joa er nog was. Ik kan me nog een ruzie met mijn man herinneren waarin is zei dat ik jaloers was dat hij mocht gaan werken. Maar het moederschap is zo iets bijzonders; wanneer je een lieve knuffel krijgt, ze hun spaghetti zelf eten of ze samen lief spelen, is oprecht alles weer vergeten en vergeven. Ook alle rommel die dit met zich meebrengt. Wanneer je nog geen kinderen hebt kun je je dit moeilijk voorstellen. Wanneer je verhalen hoort van moeders die niet meer slapen, geen tijd meer hebben voor zichzelf en de hele dag achter te feiten aanlopen is het moeilijk voor te stellen dat het het écht waard is. Ik durf oprecht te zeggen dat dat het is. Onvoorwaardelijke liefde zorgt ervoor dat je het allemaal aan kan met hier en daar een zenuwinzinking. 

Samen een groot gezin

Het weekend als mijn man er is dat is echt een heel ander verhaal. Samen lukt het ons wel en maken we leuke herinneringen met zijn allen. Natuurlijk staan we dan ook voor uitdagingen maar we staan er in ieder geval samen voor. Tijd voor elkaar is wel lastig, je zet niet zomaar een oppasmeisje bij drie kleine kindjes. Op bed leggen is eigenlijk ook geen optie, zélf vinden we dit al eigenlijk niet haalbaar in je eentje, laat staan voor een ander. De spits van eten koken tot iedereen slaapt is echt chaos. Een nachtje weg is daardoor ook nog geen optie geweest sinds de geboorte want drie kids breng je niet zomaar even ergens onder. Hopelijk durven opa en oma dit binnenkort aan nu de nachten wat beter zijn en kunnen wij even lekker ontspannen. Want eerlijk is eerlijk, ik ben niets liever dan bij mijn kids maar ook niets liever dan even weg bij ze zo nu en dan. Boodschappen doen in het weekend is me-time, zeker als ik dan op de parkeerplaats een stuk chocolade eet en onbenullig even door mijn Instagram tijdlijn kan scrollen. Toch is die knuffel van alledrie bij thuiskomst weer onbetaalbaar.

Ik ben echt een geboren moeder maar zoals ik al vertelde niet een geboren moeder van een groot gezin. Toch ben ik blij dat het zo gelopen is want ik kan ze voor geen goud missen en ze zijn me mega dierbaar. Ik ben enorm toegewijd aan alle drie en vind het moederschap fantastisch en ben ontzettend gezegend. Maar natuurlijk is het soms ook mega zwaar en wil ik daar soms even lekker over klagen!