Ons kleine meisje is ziek…

Lang heb ik erover nagedacht of ik dit met iedereen wil en kon delen. Wat Ize is ziek. Mijn gevoel gaf aan dat ik de gebeurtenis graag van mijn af wilde schrijven zodat ik het misschien écht een plekje kan geven, want ik merk dat ik dit al vanaf het eerste moment aan het blokken ben zodat ik niet terug hoef naar het gevoel van toen. Op dit moment voel ik mij sterk genoeg om mijn open wond van mij af te schrijven naar jullie. Of mijn wond ooit zal genezen, weet ik niet.

Zondag, 27 oktober 2019

Eén week geleden hadden wij Ize haar allereerste verjaardag gevierd. Het was nog even spannend of dit door kon gaan omdat Ize ziek was. Ze was, zoals bijna haar hele eerste jaar, verkouden en had ze verhoging. Gelukkig was ze op tijd redelijk opgeknapt om haar eerste verjaardag te vieren met al onze lieve vrienden en familie.

Deze zondag, 27 oktober, mocht ik uitslapen en daar heb ik ook zeker gebruik van gemaakt. Ik werd lekker lui wakker en ben vrij snel naar beneden gegaan. Toen ik beneden aankwam zaten Ize en mijn man te wachten om gezellig te gaan ontbijten met z’n drieën. Ik geef Ize een kus en knuffel en vraag of ze lekker geslapen heeft. Ze geeft wel een reactie maar deze was niet zo enthousiast zoals ik van haar gewend ben. Zorgen kreeg ik er nog niet door, mijn gedachte was eerder dat haar ‘hartje nog sliep’. Mijn man was ondertussen al bezig voor het ontbijt waarmee ik hem wilde gaan helpen nadat ik Ize haar beker melk had gegeven.

Ik liep naar Ize toe met haar beker melk, deze reikte ik naar haar toe maar ze pakte hem niet aan. Ik kijk haar aan en zie dat ze dwars door mij heen kijkt, dat ze er niet meer bewust was. Mijn man was in de keuken bezig. ‘Ik ga de HAP bellen, het gaat echt niet goed met Ize‘ riep ik en op het moment dat ik dat zeg begint Ize te kokken. Met mijn handen maakte ik een kommetje en zette het net op tijd onder haar kin zodat ik haar braaksel kon opvangen (dat is denk ik een moeder reactie geweest).

Ik roep naar de keuken dat mijn man moet komen om te helpen aangezien ik mijn handen even niet meer kan gebruiken. Wij, mijn man en ik, wisselde elkaar even af. Ik ging mijn handen wassen en mijn man nam Ize bij zich. Vervolgens hoor ik mijn man schreeuwen vanuit de woonkamer  ‘ze wordt blauw. Tiffany, ze wordt blauw’. Ik ren naar ze toe en ik zie Ize haar ogen wegdraaien, haar nog blauwer worden, slap worden en niet meer ademen. De paniek en angst namen de overhand.

112

‘Bel 112‘ zegt mijn man. Met mijn trillende handen, tranen over mijn wangen, paniek en angst probeer ik mijn telefoon te ontgrendelen. Door mijn paniek kreeg ik hem niet gelijk ontgrendeld.
Toen ik naast mij keek zag ik mijn man haar beademen. Ze ademde nog steeds niet zelfstandig. Toen ik dat zag en haar zo slap zag liggen werd de angst nog groter. Die angst is onmogelijk te beschrijven. Ze glipte door mijn vingers. De tranen stroomde over mijn wangen.

‘112 alarmcentrale. Brandweer, politie of ambulance?‘ Nog voordat de centralist haar zin af kon maken riep ik door haar heen ‘AMBULANCE, AMBULANCE’. Al gelijk kreeg ik iemand van de juiste centrale aan de telefoon. Nog voordat de centralist iets kon zeggen begon ik al met roepen ‘ze ademt niet meer, ze is net één jaar, ze ademt niet meer’. Op dat moment hoorde ik geluid. Het was Ize. Ze was er weer, ze huilde, was overstuur en kwam erg geschrokken weer bij. Ik wilde mij opgelucht voelen maar het lukte niet. Mijn gevoel van angst was nog veel te groot.

De centralist probeerde mij rustiger te krijgen. Ik moest de voordeur open zetten voor het ambulancepersoneel en daarna weer terug naar Ize. De centralist was ondertussen op de hoogte dat ze weer bij was en ik moest aangeven met het woord ‘nu’ wanneer ze ademde, maar ik bleef maar heen en weer lopen. Naar de voordeur, weer naar binnen, naar de voordeur. ‘Waar blijven ze? Zijn ze al onderweg? Waar rijden ze?‘ vroeg ik aan de centralist. ‘mevrouw, ga naar uw dochter en kijk naar haar. Ze is bij. Laat mij weten wanneer de ademt’. ‘GEEF ANTWOORD OP MIJN VRAAG want anders stap ik zelf in de auto (wij wonen 200 meter van het ziekenhuis) met haar als het nog lang duurt‘. Na drie keer deze vraag stellen gaf ze eindelijk antwoord dat ze onderweg waren.

De tijd stond voor mijn gevoel stil. Seconden duurde minuten, minuten duurde uren. Voor mijn gevoel heeft het 30 minuten geduurd voordat ze er waren wat in werkelijkheid +/- 7 minuten geduurd.

Onderweg naar het ziekenhuis

Ja, ik hoor ze. Ik hoor de sirene van de ambulance. Oh, thank god ze zijn er!
Ze komen met z’n tweeën naar binnen. De ene vraagt aan ons wat er precies gebeurd is en de andere begint haar controles te doen. Ze ziet lijkbleek, helemaal versuft, een beetje grauw en ligt te rillen.
Op het eerste oog konden ze niet precies zien wat er aan de hand kon zijn. Ze besloten daarom o.a. Ize mee te nemen naar het ziekenhuis. Mijn man en ik besloten dat ik met Ize in de ambulance mee ging en hij zou wachten op mijn ouders. Die had ik namelijk ondertussen gebeld dat ze met spoed naar ons toe moesten komen.

Samen met Ize stapte ik in de ambulance. Ik had haar vast in mijn armen, dicht tegen mij aan zodat zij de liefde die ik voor haar heb kon voelen. Wat was het fijn dat ik haar weer in mijn armen had. Ik moest sterk worden/blijven voor haar maar vanbinnen had ik zoveel angst dat het opnieuw zou gebeuren. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis duurde het niet lang voordat mijn man en ouders binnen kwamen. We braken allemaal in tranen uit en pakte Ize vast. De kinderarts kwam ook vrij snel naar de SEH en nam het over van het ambulancepersoneel. Allerlei onderzoekjes werden gedaan. Er viel een kleine last van mijn schouders. Ze namen Ize op voor zeker 24 uur. Mijn gedachte was gelijk: hier is ze veilig, hier krijgt ze de juiste zorg.

Ize heeft een rustige avond en nacht gehad. Ze lag aan de monitor en ze hielden haar enorm goed in de gaten. De volgende ochtend kwamen er verschillende mensen binnen, waaronder de kinderarts en een pedagogisch medewerkster. Met de pedagogisch medewerkster heb ik een fijn en goed gesprek gehad. Zij gaf aan dat wanneer ik meer hulp nodig heb om dit te verwerken ik aan de bel moet trekken. Ik vond het aanbod fijn maar ik gaf aan dat het niet nodig was. Niet wetende wat het echt met mij gedaan had.

Anders dan verwacht…

Het gesprek met de kinderarts verliep even iets anders. Ze weten niet waar het vandaan komt maar omdat Ize zo’n goede en rustige nacht heeft gehad mocht ze naar huis. Stomverbaasd en met natte ogen kijk ik hem aan. Ik schrik ervan. Hoe kunnen ze mijn kleine meisje na deze gebeurtenis zo snel al naar huis laten gaan. Ik was bang, heel bang. Zometeen gebeurd het weer en dan? Loopt het dan anders af?

Verslagen pakken wij onze spullen in om naar huis te gaan. Mijn gevoel zat niet lekker en zoals ik geleerd heb: volg altijd je moeder gevoel, dit gevoel heeft altijd gelijk! Ik heb het daarom hier niet bij laten zitten en heb een second opinion aangevraagd bij het Sophia Kinderziekenhuis via onze huisarts. Voor nu waren we weer thuis en moest mijn vertrouwen in Ize haar lichaam terug komen. We probeerde de rust terug te krijgen en vinden voordat we een nieuwe rollercoaster zou instappen.

Wordt vervolgt…