Ons vruchtbaarheidstraject: wij willen een gezin!

Dit is het verhaal over ons vruchtbaarheidstraject en de reis die wij afgelegd hebben naar het krijgen van een kindje.

Begin 2015 besloten Koen en ik ervoor te gaan, we waren op dat moment 7 jaar samen en hadden alles goed voor elkaar. Vanaf het begin van onze relatie waren we het erover eens, we wilden allebei graag kinderen. We waren op dat moment een eigen huis aan het bouwen, maar vonden dat het tóch ook tijd was om een gezin te stichten, want je weet immers nooit hoelang het duurt voordat het mag lukken. Ik besloot te stoppen met de anticonceptiepil en we zouden wel zien hoe alles zou lopen. 

Niet ongesteld, verwijzing naar het ziekenhuis

Een jaar na het stoppen van de anticonceptiepil begon ik me wat zorgen te maken, aangezien ik maar niet ongesteld werd. Een aantal keer dat jaar had ik ergens de hoop zwanger te zijn en heb ik heel wat testen versleten, maar het begon er nu meer op te lijken dat mijn hele cyclus gewoon in de war was. Ik besloot een afspraak te maken bij de huisarts die ons meteen doorverwees naar het ziekenhuis voor wat onderzoeken bij zowel mij als Koen. Er was op dat moment een wachtlijst, dus we konden een paar maanden later pas terecht. Wij vonden dat destijds prima, aangezien we druk waren met het bouwen van het huis op dat moment.

De uitslagen vanuit het ziekenhuis

In de zomer van 2016 kregen we uiteindelijk alle uitslagen van de testen die ondertussen gedaan waren in het ziekenhuis. De uitslag was niet goed. Die zagen we eerlijk gezegd niet aankomen en op dat moment was het alsof de grond onder onze voeten wegzakte. Onze enige mogelijkheid op een kindje bleek ICSI te zijn. Ik heb me die dag ziek gemeld op het werk, omdat ik op dat moment alleen maar kon huilen. Het voelde op dat moment zó ontzettend oneerlijk. De arts had ons na het bespreken van de uitslagen meteen op de wachtlijst gezet, waardoor we in november 2016 konden starten met onze eerste behandeling.

Ons vruchtbaarheidstraject naar een gezin

Wat een vreselijke domper was die eerste behandeling. Elke dag jezelf meerdere keren injecteren, zoveel onzekerheden, hoop die zich afwisselt met wanhoop, frustratie. Niemand wist op dat moment iets van ons traject, de zwangerschapsaankondigingen vlogen ons om de oren, we kregen regelmatig opmerkingen dat het eens tijd werd of wanneer ik niet dronk dat ik zwanger was. Ze moesten eens weten.

Er kwam uit deze betreffende ICSI-poging slechts 1 terugplaatsing, die op niets uitdraaide. Verder bleven er geen embryo’s over. Ik voelde me verslagen, want als het in dit tempo zou doorgaan dan waren we binnen dat jaar klaar met alle vergoede pogingen en stonden we voor mijn gevoel uiteindelijk met lege handen. 

Het vruchtbaarheidstraject bespreekbaar maken

Het moest anders, we wilden op deze manier niet onze pogingen er doorheen jagen. Er kwam een evaluatiegesprek, we besloten samen onze leefstijl te veranderen en het traject bespreekbaar te maken met vrienden en familie. Het bespreekbaar maken met vrienden en familie was enorm spannend, want je weet immers niet hoe ze gaan reageren. We hebben zoveel lieve reacties gekregen en er was vanaf dat moment zoveel meer begrip en minder pijnlijke opmerkingen, dat we blij waren dat we het bespreekbaar hebben gemaakt.

Stoppen met ICSI en starten met IUI

Naar aanleiding van het evaluatiegesprek wat destijds gepland stond kwamen ze tot de conclusie dat ze ook eens IUI wilden proberen, aangezien er wat dingen veranderd bleken te zijn. Er bleek dus toch een kans op een zwangerschap d.m.v. IUI. We deden in de komende jaren maar liefst 17 IUI behandelingen, waarvan ik meerdere keren zwanger werd. Het werden 4 vroege miskramen en 1 buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Tussentijds zijn we nog overgestapt van kliniek, omdat na 2 miskramen en 1 buitenbaarmoederlijke zwangerschap we het vertrouwen in het ziekenhuis volledig kwijt aan het raken waren. We stapten over naar een fertiliteitskliniek en vervolgden daar onze pogingen, wat ook op niets uit liep.

Teleurstelling na teleurstelling in ons vruchtbaarheidstraject

Na zoveel teleurstellingen zat ik er helemaal doorheen, ik zat een tijd thuis van het werk en bezocht een psycholoog om alles op een rijtje te zetten. We besloten dat het genoeg was geweest wat betreft “aanmodderen” in ons vruchtbaarheidstraject en planden een gesprek met de fertiliteitskliniek dat we geen IUI-pogingen meer wilden, maar direct over wilden stappen op IVF. Daar hadden we meer vertrouwen in. Op het moment dat het gesprek zou plaatsvinden kreeg Koen een baan aangeboden in Dubai. We besloten alles achter ons te laten en maar eens te zien wat deze stap ons zou brengen. Ik stopte met werken en kon letterlijk bijkomen van de hele rollercoaster van die afgelopen jaren, want het was mentaal slopend. 

Toch nog hoop op een kindje

Op een dag zaten we in Dubai in de auto en hoorden we op de radio een reclame voorbijkomen voor een IVF kliniek. We keken elkaar aan en besloten er tóch weer voor te gaan, wie weet wat ze ons hier kunnen brengen. We planden een afspraak in en konden de volgende dag al terecht, alles liep vanaf dag 1 al zó anders dan in NL. De arts in Dubai stelde ons voor om ICSI in combinatie met genetische testen te doen, met een hele hoge dosering hormonen.

We besloten de behandeling te gaan doen, waarbij we meteen bij een volgende cyclus konden beginnen. Aangezien ik op dat moment niet werkte voelde deze poging zoveel anders, ik had op de 1 of andere manier meer rust, ik kon letterlijk toegeven aan alle vermoeidheid van de hormonen en overdag maximaal dutjes doen wanneer ik het nodig had. Ik had 0 verplichtingen, wat zó helpend was! We hadden uit deze poging dan ook maar liefst 10 embryo’s, waarvan er 7 genetisch goed door alle testen kwamen en allemaal de hoogste kwaliteit scoorden. Er was ineens zoveel vertrouwen, wat een heerlijk gevoel was dat!

Benieuwd hoe het verhaal van Manouk verder gaat? Lees hier deel 2!