Ons vruchtbaarheidstraject: wij willen een gezin! Deel 2

Deel 2 van het verhaal over ons vruchtbaarheidstraject en de reis die wij afgelegd hebben naar het krijgen van een kindje. Lees hier deel 1 terug.

De terugplaatsing

We mochten bij de terugplaatsing kiezen of we 1 of 2 embryo’s wilden laten terugplaatsen, we besloten er twee tegelijk te laten terugplaatsen. Een aantal dagen na de terugplaatsing, 8 dagen om precies te zijn, mocht ik terug naar de kliniek om een bloedtest te doen. Vanuit die test zouden ze kunnen zien of ik zwanger was of niet. Op het moment dat ze belden was Koen nog aan het werk en was ik dus alleen. Ik stond te trillen op mijn benen en barstte in tranen uit toen ze de uitslag vertelden: ik was zwanger!

De weken daarna moest ik regelmatig terugkomen voor een bloedtest, kreeg ik een berg aan hormonen om de zwangerschap in stand te houden en werd het na elk positief telefoontje steeds echter. Ik bleek écht zwanger te zijn. De eerste echo werd gepland en we konden het haast niet geloven toen we daar een hartje zagen kloppen. Er zat écht een kindje in mijn buik, zou het dan eindelijk zo ver gaan komen? Gaan we eindelijk een kindje op de wereld zetten?

Welkom op de wereld: Cato!

Het begin van de zwangerschap vond ik lastig, het was lastig het vertrouwen in mijn lijf te hebben aangezien mijn lijf me, voor mijn gevoel, zo vaak in de steek heeft gelaten. Vanaf het moment dat ik het kindje begon te voelen begon het vertrouwen gelukkig te groeien en durfde ik er echt in te geloven. Na 38 weken zwangerschap werd onze fantastische dochter Cato geboren, in Dubai. Wat een rijkdom! 

Na de geboorte van Cato zat ik letterlijk in een babybubbel, een mega grote roze wolk. Ik kon niet geloven dat ze er na al die jaren écht was en heb er heel veel tranen om gelaten. Tranen van geluk, want ik voelde me op dat moment echt het gelukkigste mens op aarde.

Terug naar de kliniek voor een tweede kindje

Aangezien Cato met een keizersnede ter wereld is gekomen moesten we een minimale periode wachten om weer door te kunnen met onze kinderwens. We verbleven maar tijdelijk in Dubai en voelden ergens een soort tijdsdruk om ermee door te gaan. We wilden ook snel graag gaan voor een eventuele 2^e kindje, aangezien het bij de eerste ook bijna 6 jaar duurde voordat ze er eindelijk was. Een half jaar na de geboorte besloten we terug naar de kliniek te gaan, we maakten meteen een plan en konden vrij snel starten met een nieuwe behandeling, de voorbereiding op een terugplaatsing.

Een tweede kindje op komst?

De eerste terugplaatsing mislukte, maar de keer daarop bleek ik wederom zwanger te zijn. We hadden meerdere goede echo’s, deden een zwangerschapsaankondiging en konden ons geluk niet op. Cato zou grote zus worden! Zo klein en toch al grote zus, wát een rijkdom en wie had dat ooit kunnen bedenken jaren geleden?! 

Rond de 11 weken zwangerschap werd ik ziek, ik had een week lang flinke koorts en maakte me diep van binnen al best wat zorgen. Ik mocht niet langskomen bij de kliniek voor een echo, aangezien er op dat moment COVID-regels gelden. Wanneer ik uit isolatie zou zijn mocht ik langskomen. Dat deed ik dan ook meteen zodra het kon. De echo stond met bijna 13 weken. De arts zette het echo-apparaat op mijn buik, maar het bleef stil. Doodstil.

Het hartje bleek gestopt te zijn en ik was op dat moment in shock. Dit voelde zo onwerkelijk, oneerlijk, deed zoveel pijn. 

Een curettage volgde

Een week later werd het kindje geboren, waarbij ik op de SEH eindigde. Het kindje bleef vastzitten, waardoor ik teveel bloed verloor. Enkele weken later volgde er nog een curettage, omdat er nog restweefsel was achtergebleven. Wát een rollercoaster was dit weer. We waren op dat moment ook volop bezig met onze terugkeer naar NL, want we zouden weer terug gaan verhuizen. Ik probeerde de Dubai-periode mooi af te sluiten, aangezien het ons ook zóveel heeft gebracht, we gingen met 2 heen en gaan gewoon met 3 terug. Dat hadden we toen we vertrokken nooit durven dromen. 

Terug naar Nederland

We verhuisden terug naar NL en besloten dat het goed was zo. We waren met zijn 3tjes en meer dan gelukkig. We zouden er wat van gaan maken samen. Tot het na een tijd tóch weer begon te kriebelen. We besloten nog 1 allerlaatste poging te doen, Cato zou zo’n lieve grote zus zijn. We gunnen het haar zo hard om niet alleen op te groeien, maar met een broertje en/of zusje. We melden ons aan bij een fertiliteitskliniek in Duitsland en gingen er weer voor. 

Het vruchtbaarheidstraject in Duitsland

Het was een vergelijkbaar traject als in Dubai, echter doen ze in Europa geen genetische testen op de embryo’s wanneer je zelf geen familiare genetische afwijkingen hebt. Uit deze poging kwamen wederom 7 embryo’s, wat natuurlijk een fantastisch mooi aantal is. Na de eerste terugplaatsing bleek ik zwanger te zijn. Blijdschap, ongeloof, dankbaarheid, angst, er kwam van alles voorbij. De eerste weken waren mentaal enorm pittig. De angst om dit kindje te verliezen zit er helaas goed in. Maar tot nog toe zijn we enorm gezegend met deze zwangerschap. Op dit moment ben ik namelijk 22 weken zwanger en zal Cato rond haar 3^e verjaardag éindelijk grote zus worden. Ze kan niet wachten, en wij zelf stiekem ook niet! 

Mamanouk, moeder van Cato (’21) en zwanger van haar tweede kindje.