Postnatale depressie na de geboorte van mijn dochter

Mijn copingstrategie was (is?) doorgaan, no matter what. Niet lullen maar poetsen. ‘Bij een ander is het veel erger.’ ‘Het valt wel mee.’ ‘Het komt wel goed.’ Maar uiteindelijk kon ook ik niet meer. Na tig keer bij de huisarts te zijn geweest belandde ik bij de crisisdienst van de GGZ: postnatale depressie.

1,5 jaar zwoegen: van mini-psychoses tot de crisisdienst van de GGZ

Mijn dochter was inmiddels bijna 1,5 jaar oud. Ja, ik heb 1,5 jaar gezwoegd, tig keer bij de huisarts gezeten, zat al aan de lage dosis antidepressiva en begon met EMDR. Maar bij deze reguliere psycholoog kwam ik 1x in de maand en er was geen 24/7 bereikbaarheid mocht er iets aan de hand zijn. Ja, je voelt hem al aankomen: op een gegeven moment was alles te veel: mini-psychoses volgden en terwijl ik in de proeftijd zat van mijn nieuwe baan en 1 dag even thuis zou werken omdat er niemand was om mij in te werken, kon ik niet meer. Ik huilde en bleef huilen. Samen met mijn partner belde ik toen de assistente van de huisarts die me direct verbond met de waarnemend huisarts: ‘Neem direct nog maar een pil antidepressiva en ik meld je aan voor de crisisdienst bij de GGZ.’ Twee dagen later zaten we daar samen en deed ik mijn verhaal. ‘Goed dat je hier bent. Je hebt een (postnatale) depressie en we gaan je helpen’.

Ik voelde me gehoord bij de GGZ

Waar je veel negatieve verhalen hoort over de GGZ: lange wachttijden, je niet gehoord voelen, niet adequaat reageren, kan ik het tegendeel bewijzen: ik voelde me juist gehoord en gezien. En is dat niet het belangrijkste als je je depressief voelt met een kleintje? Sowieso trouwens, ook zonder kleintje. Want waar we als ‘pasgeboren’ moeders op een roze wolk moeten zitten, alles lief en geweldig moeten vinden, kan het ook overweldigend zijn, kan je je machteloos voelen bij een huilbaby (in ons geval) en kan je vaak bij het consultatiebureau aankloppen. Je moet net iemand treffen die daar doorheen kan kijken en aan je vraagt: ‘Gaat het wel?’ ‘Kan ik wat voor je doen?’ Of beter nog: ‘Ik kom vanmiddag langs om even met je baby te gaan wandelen, kan jij even doen waar jij zin in hebt.’

Verschillende therapieën tijdens mijn postnatale depressie

Ik ben uiteindelijk een jaar lang in therapie geweest: intensive home treatment (IHT, komen bij je thuis), deeltijd groepstherapie, individuele psychomotorische therapie, groep psychomotorische therapie, EMDR bij de psycholoog, gesprekken met de psychiater en verschillende antipsychotica medicatie gehad en gesprekken met de ambulant verpleegkundige.

Het was heftig, maar: I survived!

Mijn dochter wordt over 6 dagen alweer 5 jaar en ik kan nu zeggen: I survived! Zelfs met een tweede (huilbaby). Juist nu met een tweede (huil)baby weet ik waar ik op moet letten. Had ik niet alleen een geboorteplan maar ook een kraamplan oftewel postnataal plan: bij wie konden we voor wat terecht.

Een tweede (huil)baby

Mijn zoontje is nu bijna 9 maanden en helaas heb ik weer moeten aankloppen bij de GGZ: slaapmedicatie omdat ik mijn zoontje hoor huilen in mijn slaap (terwijl hij lekker slaapt). Want wist je dat slaaptekort de grootste boosdoener is? Door slaaptekort heb je een korter lontje, kan je minder aan, ben je extra vermoeid en kan je zelfs intrusies/hallucinaties krijgen. Tijdens mijn kraamtijd belde ik 1x in de week met de psychiater die vroeg hoe het ging: slaap, slaap, slaap, hij kon het niet vaak genoeg zeggen.

En dat schuldgevoel: jep, it’s always there. Schuldgevoel omdat jij slaapt en je partner met je kindje staat te wiegen, schuldgevoel omdat jij even niet je kindje op de arm wilt, schuldgevoel omdat je denkt geen goede moeder te zijn.

Jij weet wat het beste is

Maar jouw kindje is deels jouw dna. Het is JOUW kindje. Een betere mama kan je baby zich niet wensen. Jij weet wat het beste is voor je kindje. En, je weet zelf wat het beste is voor jou.

En of ik van mijn kindjes hou en of het goed is gekomen met de hechting met mijn dochter? Absoluut! Het is helaas wat het is geweest, maar mede door therapie kan ik er nu goed over praten en deel ik onder andere mijn verhaal op mijn instagram account. Ik voelde me vooral zo eenzaam in die zwarte kraamperiode van mijn dochter. Daarom ben ik gaan delen hoe ik me voel, maar deel ik ook tips die ik online tegenkom. Laten we er voor elkaar zijn in deze alles overweldigende periode van het ‘pasgeboren’ moederschap. En, wees lief voor jezelf!

Heb je na de bevalling last van sombere gedachten, een verdrietig gevoel of symptomen van een depressie? Neem contact op met je huisarts!