Sprong 10: The final chapter

Joyce (34), getrouwd met Tim. Mama van Isabelle (12 mnd), zwanger van ons tweede kindje. Woonachtig in het prachtige Brabant.

Signalen

Mijn sprongen-alarm is nog niet af gegaan, maar ik merk iets anders in het gedrag van Isabelle. Ze heeft ineens door wat ‘nee’ betekent. Bij de vraag of ze drinken wil zegt ze ineens “nee” en duwt de beker weg. Wait what? Gebeurde dat nou echt?

Daarnaast heeft ze ineens een hele woordenschat aan haar vocabulaire toegevoegd. Papa, baby, paard, koe, poes, kikker, hond, die, daar, mij, eten,  houdoe (ondanks dat wij uit Brabant komen gebruiken wij dat woord nooit, dus van wie ze dat dan weer heeft?)

Hallo sprong 10

Wederom, zoals bij voorgaande sprongen, weten we precies dat sprong 10 is gearriveerd. Isabelle is veranderd in een terror-dwerg en gebruikt alle trucjes uit de boeken om haar zin door te drijven.

Languit op de grond gaan liggen dreinen als ze haar zin niet krijgt of gewoon simpelweg heel lang (nep) te huilen totdat ze haar zin wél krijgt omdat haar zwangere mama het even beu is en toegeeft…

Daarnaast is slapen weer voor apen en zijn de driftbuien in het algemeen van sprong 9 niks bij de driftbuien die ze nu kan hebben. Echt hangerig is ze niet meer in deze fase, maar het alleen zijn (alleen spelen bijvoorbeeld) is nu niet haar ding. Ze kan het wel, maar niet voor lang of eist dan toch op een onvermijdelijke manier de aandacht op (dreinen, nep-huilen).

Ik ben ik, en jij bent jij

IK, slechts 2 letters, 1 woord, maar het heeft oh zo’n grote impact op de ontwikkeling van onze dreumes.

Het zelfbegrip… Snappen dat zij een eigen wil heeft en iets zelf kan doen. Snappen dat wij papa en mama zijn en zij (ik) Isabelle en dus een eigen persoontje is… Een paar dagen geleden was ze ineens een pop aan het troosten omdat papa had uitgelegd dat de baby aan het huilen was. Hij liet haar zien hoe je de baby moest troosten. En dan kom ik meteen aan bij het volgende punt wat ze heeft geleerd: gedrag kopiëren. Isabelle krijst (ze doet alsof de baby huilt) en troost haar vervolgens door de pop op haar schouder te leggen en vast te pakken.

Bellen! Met een telefoon van mama, een speelgoedtelefoon, een afstandsbediening… Eigenlijk alles dient als telefoon. En dit doet ze vol overtuiging op een ‘zet wat zachter’ volume en met bijpassende emoties en mimiek…

Opruimen! Niet langer maakt ze alleen een hoop zooi maar ruimt ze ook daadwerkelijk op! Wanneer ik haar vraag om de gemaakte rommel op te ruimen doet ze dit trots! En omdat mama dan heel trots “Goed zoooo!” roept en in haar handen klapt, pakt Isabelle elke mogelijkheid aan om iets op te ruimen en dan vervolgens zelf in haar handen te klappen en te zeggen: Tadaaa! Heel aandoenlijk!

 Goodbye sprongetjes!!

De zogenoemde sensorimotor-periode is met het nemen van de laatste sprong afgesloten. Vaarwel sprongen! Ik ga jullie missen, NOT!

Als ik er nu op terug kijk is het snel gegaan. 10 sprongen… Elke sprong was pittig en werd met elke sprong heftiger. Maar ook mooier. Want hoe kan ik iets niet gaan missen wat zo’n ontzettend grote bijdrage heeft gehad in de ontwikkeling van onze dreumes.

Onmogelijk…‘Gelukkig’ hoef ik niet heel lang te wachten of sprong 1 van onze tweede dient zich al aan. In oktober verwachten wij ons tweede kindje en gaan we de volledige fases weer herbeleven…

Dus geen afscheid, maar tot ziens!

Liefs Joyce,

mama van Isabelle