Sprong 3: volgen van geluiden en bewegingen

Als ik naar de foto’s kijk van toen onze zoon Rolf net geboren was, denk ik: je bent in drie maanden tijd al echt veranderd. Daarnaast is deze nieuwe wereld natuurlijk wennen voor ons beiden. Ook voor mij in mijn nieuwe rol als moeder. Alle clichés, die ik tijdens mijn zwangerschap te horen kreeg over het ouderschap, zijn dan ook waar. Bijvoorbeeld: waar een kind geboren wordt, wordt ook een moeder geboren. 

Sprong 3: een uitdaging

In mijn nieuwe rol als moeder ben ik af en toe dan ook uitgedaagd. De afgelopen periode stond voornamelijk in het teken van het achterhalen van de behoeften van Rolf. Heeft hij honger? Zijn er krampjes? Heeft hij het te koud? Wil hij graag even slapen? Ik had er een complete dagtaak aan, het interpreteren van zijn cryptische babygedrag.

Helemaal tijdens een sprongetje. Dan voelt hij zich vooral hangerig en daardoor wilde hij steeds bij mij zijn, knijpen met zijn handje rondom mijn vinger of in mijn arm. Echt huilen, zo zou ik het niet willen noemen, maar wel sneller onrustig zijn en niet zelfstandig willen spelen, maar dichtbij mij in de draagzak. Dat is dan eventjes zijn favoriete plek.

Ergens vind ik het een heerlijk gevoel, dat vastklampen, maar de dagen waren soms ook intens. Alles wat ik op de planning had staan, kon ik wel op mijn buik schrijven. Tenzij zijn papa in de buurt is, want hij is zeker net zo goed en voor Rolf een meer dan passend alternatief. Het is fijn om elkaar in onze nieuwe rol als ouders soms even af te lossen. Zo lukt het om toch wat uurtjes slaap in te halen. Daarnaast geeft zijn papa vaak de eerste ochtendfles aan Rolf, zodat ik niet eerder van bed hoef op te staan, wanneer ik weer eens aan een sessie voor het kolven toe ben. 

Tijdens een sprongetje ervaar ik dat zijn slaapjes ook weer wat onrustiger en korter van duur zijn, dit terwijl hij al zo lekker kan doorslapen. Dat betekent ook weer wat kortere nachten voor mij. Hierdoor merk ik overdag ook weer de behoefte om met hem mee een middagslaapje te doen. 

Volgen van iedere beweging die Bo maakt

Een aantal dagen later als hij dan een schaterlach geeft, heb ik het pas door. Het was een sprongetje. Het lukt hem dan om met zijn gezicht met het geluid mee te draaien. Onze levende knuffelhond Bo is inmiddels ook helemaal gewend aan deze voor hem nieuwe gezinssituatie en Rolf volgt alles wat Bo doet met zijn ogen. Verder kletsten wij hele gesprekken in babytaal met elkaar, zijn glimlachen maken dat wij elkaar begrijpen. Spelen in zijn babygym gaat minder houterig en hij pakt verschillend speelgoed vast, om het vervolgens te ontdekken met zijn mond. Nieuwe spelletjes spelen wij, zoals paardje rijden op mijn schoot. Een prachtige lach krijg ik hiervoor terug. Ik blijf met fascinatie naar hem kijken om te zien hoe hij stap voor stap nieuwe vaardigheden aanleert. 

Daarnaast zie ik dat hij als ik zijn handjes in mijn handen vouw, meer kracht heeft om in een zittende houding te komen. Uiteraard help ik hem daarbij en ondersteun ik de wiebelende beweging van zijn hoofdje. Ik geniet zo van zijn vooruitgang, alle vastpakkende troostenden momenten waren het waard, je zat in je sprong. 

Onderdeel van het moederschap

Het hebben van een baby is een bijzondere tijd vol groei en ontwikkelingen. Het voelt voor mij soms uitdagend, maar ik vind het belangrijk om te onthouden dat het allemaal onderdeel is van het moederschap. Ik geniet dan ook volop van deze prachtige tijd en ben ontzettend trots op alle mijlpalen die Rolf bereikt.

Fotografie: @lisasnipfotografie