Sprong 4: Achteraf viel het gelukkig mee

Tessy, 29 jaar en sinds het begin van 2018 behoor ik ook tot de volgers van de hashtag #momlife, mede mogelijk gemaakt door mijn lieve dochter Billie!

Oei, wat een brulboei

Liefkozend noemen we onze dochter wel eens Billie Brulboei. Deze meid heeft sinds haar geboorte al een, zoals onze kraamhulp dat noemde, pittig huiltje.

Toen het kleine meisje de eerste dag flink aan het huilen was, vroeg ik haar daarom ook wat voor huiltje dit zou kunnen zijn. Onze hulp antwoordde heel nuchter: “Dat weet ik niet, ik ken Billie nog niet zo goed.” Wauw, ik kwam weer met beide voeten op de grond. Je moet aan elkaar wennen, hoe logisch is dat! Het maakt je niet meteen een slechte moeder als je niet direct weet waarom je baby even huilt. Maar toch.. is er toevallig geen gebruiksaanwijzing voor baby’s?

Gekke mama-hormonen

Ik was destijds zo gefocust op mijn zwangerschap, dat ik na de geboorte niks wist over de komende ontwikkelingen van ons kleintje. Wel merkte ik zo nu en dan dat ze het erg moeilijk had met zichzelf.

Zodoende kwam ik, pas na 2 sprongetjes, bij het boek Oei, ik groei! De voorbeelden van andere ouders en de tips voor deze ietwat onzekere moeder kwamen als geroepen met sprong 3 in het vooruitzicht.

De derde sprong gaat over de wereld van vloeiende overgangen. Ik lees alles vol bewondering voor mijn dochter, maar ik moet toegeven dat sommige dingen ook niet voor te stellen zijn. Wat ze na deze sprong heel goed kan is hele mooie verhalen vertellen met het stemgeluid dat klinkt als een piepende en krakende deur. Het gaat vloeiend van laag naar hoog en eindigt soms in een gilletje. Wat grappig dat je dit soort geluiden opeens kan waarderen wanneer het uit jouw kindje komt. Gekke mama-hormonen!

De eerste keer schaterlachen

De laatste sprong die we gehad hebben, is sprong 4. Ik zeg inderdaad “we”, want je beleeft alles zo intens mee wanneer je net iets beter weet wat er in het koppie van je kleine omgaat. Ik keek naar het schema van de sprongetjes en ik slikte een keer. Deze sprong zou gewoon bijna een maand duren.

Ik hield mijn hart vast, maar wat bleek? Het viel reuze mee, juist omdat ik het zag aankomen en haar kon helpen. Voor Billie stond dit sprongetje in het teken van haar mond. Het was de eerste keer dat ze goed kon duimen, eerste keer dat ze echt ging schaterlachen, eerste keer dat ze een groentehapje kreeg, eerste keer dat ze alle speeltjes goed kon oppakken en dus ook even wilde aflebberen en haar eerste tandje kwam toevallig ook nog eens tijdens deze periode.

Als de zon weer tevoorschijn komt

Het aller, aller leukste aan de sprongetjes (en het bewust meemaken van deze periodes) is de tijd die erna komt. Na het vele gehuil en gezeur komt er een hele vrolijke, lieve zonnestraal tevoorschijn die bijna van de een op de andere dag zoveel meer wil en kan. Het heeft iets magisch en stiekem kan ik weer een beetje ademhalen. Mijn baby is weer oké!

Groetjes,
Tessy de Wit