Sprong 4: De sprong van de afstand

Jessica (32), trotse mama van Dani (6 jaar) & Luna (6 maanden). Fulltime mama voor deze twee lieverds.

Elk kindje is Uniek.

Na de ervaring van 6 jaar mama zijn van mijn zoontje Dani, denk je alles wel te weten over de sprongen, maar niets is minder waar!

Elk kindje is uniek in het doormaken van de sprongen. Zo heb ik bij mijn zoontje minder last gehad van deze sprong 4 als bij mijn dochtertje Luna.

Misschien is het verschil dat ik nu Fulltime mama ben, en het moment dat mijn zoontje zo oud was als Luna, ik gewoon nog 3 dagen werkte. Hierdoor ging hij vanaf dat hij 2 maanden oud was naar het KDV en was hij dus al meer gewend dat er afscheid genomen moest/kon worden genomen.

Of misschien is het toch doordat ik nu alles zoveel meer bewuster meemaak omdat ik zelf elke dag thuis ben, en ook extra oplet of ik vergelijkingen zie tussen mijn twee kids.

Huilen of toch weer lachen…

Opeens was het moment daar dat als je 1 stap verzet van de box of het bedje, Luna het op een krijsen zette, en zodra je weer een stapje dichterbij deed, zag je door haar glinsterende oogjes, nat van de traantjes weer de grootste glimlach tussen haar oortjes verschijnen.

Alsof ze hiermee wilde zeggen: “Ik wil dichtbij je blijven, dus ga niet verder bij me weg mama”.

Oftewel… in moeders taal omgezet; Je handen vrij hebben om even het flesje klaar te maken of even een poetslap over je vensterbank te halen is voorbij.

In het begin lijkt het leuk omdat je blij bent dat ze graag bij je willen zijn, maar na een tijdje word het toch wel enorm zwaar.

Niet om het feit van huilen maar omdat ze zo natuurlijk nog meer aandacht vraagt dan dat ze al deed/kreeg, en mijn zoontje van 6 ook zijn nodige aandacht nodig heeft.

Deze sprong was ik dan ook erg dankbaar voor mijn draagdoek, waardoor ik iets meer mijn handen vrij had en zo dingen kon doen, terwijl de kleine dame lekker tegen mij aan lag en lekker om zich heen kon kijken.

Voor lange tijd waren onze “draagdoek momentjes” nooit, want madam wilde natuurlijk zelf lekker rollebollen en de wereld gaan ontdekken, naar alles grijpen wat om haar heen lag tot kwaad worden aan toe.

Want als het haar niet lukte om iets te pakken wat ze wilde kon ze van het ene moment op het andere moment van stemming wisselen en was ook niets meer goed.

Zo had ik dan ook het idee dat ze zelf niet wist wat of waar ze wilde liggen en of mee wilde spelen. Maar als ze dan daar was waar ze ook echt wilde, veranderde het kwade koppie weer in die grote glimlach.

Eenkennigheid: “Ik ken jou niet”

Blikken in de ogen van kids en gezichtsuitdrukkingen kunnen boekdelen spreken. Zo hoefde er tijdens het boodschappen doen maar iemand vreemds achter mij in de rij de kinderwagen te kijken of mevrouw toverde grote ogen en haar pruillipje tevoorschijn.

Wat vervolgd werd door een paar grote snikken en een huilende baby.

En dan moet je als moeder zijnde vriendelijk blijven, terwijl je eigenlijk denkt: “Kijk a.u.b. niet de wagen in want ze heeft al zoveel van die huil momenten als ik weg loop”.

Ook met bezoek die ze niet vaak zag kwam haar pruilende lip alweer, en begon ze snikkend te jammeren. Dus jullie raden het al, op schoot bij iemand anders of achterblijven bij iemand als ik eventjes (naar bijvoorbeeld) de dokter moest was een lastig moment, voor zowel als mama zijnde of als oppas zijnde.

Als mama of papa helemaal niet in de buurt waren duurde het gemiddeld 30minuten voordat zij weer rustig was, had ze knalrode oogjes van het huilen en gaf ze zo nu en dan nog een snik na.

Maar gelukkig wordt iedereen daarna wel beloond met haar gebrabbel, glimlachjes & vrolijk sprekende oogjes.

Hier was ik echt bang voor…

Omdat de eenkennigheid zo een rol speelde tijdens deze sprong was ik bang dat zij haar eigen broer niet meer zou herkennen. Deze was namelijk voor 3 weken bij zijn papa. Dus elke dag liet ik haar een foto van Dani zien. En wonderbaarlijk begon ze elke keer te lachen.

Ook tijdens de Facetime momenten wanneer haar broer vroeg om zijn zusje te zien was het een en al glimlachen naar hem. Wat echt een pak van mijn hart was, omdat ik natuurlijk niet wilde dat het altijd vrolijke meisje die altijd lacht wanneer haar broer boven haar hangt veranderde in een meisje die er juist verdrietig van werd als ze hem zou zien.

Hij is dan ook altijd mijn grote hulp als hij thuis is van school, en ik even bezig ben met bijvoorbeeld het eten of het flesje klaarmaken.

Gebroken nachten, ze beginnen toch niet weer!

Van het kindje wat al een tijdje goed aan een stuk doorsliep veranderde ze voor even in een meisje die toch weer rond 4/5 uur zich melde.

Gelukkig heb ik dit snel onder controle en ben ik met rijstebloem begonnen door haar avondfles heen, en ook heb ik haar avondfles verhoogd met 30cc water en een schepje voeding erbij, het was namelijk niet de bedoeling dat ze rond dit tijdsstip het hele huis weer wakker zou maken en de gebroken nachten weer zouden beginnen.

Dit bleek allemaal te werken, en eigenlijk hebben we dus op 1/2 nachten na gelukkig geen last gehad van wéér die gebroken nachten.

Dit heb ik puur op moedergevoel gedaan, omdat ik bij mezelf nadacht dat ze al enige ruime tijd op dezelfde aantal cc voeding zat, en zij natuurlijk ook veel door groeide.

De hapjes tussendoor dat zijn rond deze periode nog enkel oefenhapjes, en vervangen dus nog niet een hele fles. Ik ben blij dat dit bij ons zijn werking gedaan heeft en mijn moedergevoel heb gevolgd, want vaak is je moedergevoel toch het juiste om te doen (dat kan ik iedere mama meegeven).

Onze vrolijke baby is weer terug…

Nu sinds midden augustus is deze sprong 4 helemaal voorbij, en ik moet zeggen dat het een zware sprong was om doorheen te komen.

Het aandacht vragen van je kleintje kan letterlijk ervoor zorgen dat je soms zo moe bent, dat je even niks meer weet te verzinnen, en je als mama zijnde met je handen in je haar zit en het gevoel hebt te falen of om te vallen van de slaap.

Maar lieve mama’s: “Dit hebben we dus allemaal doorgemaakt, en we komen er dus allemaal door heen”.

Je krijgt er zoveel meer voor terug, want je ziet de zelfstandigheid van je kindje in deze sprong echt elke dag groeien. Kijk vooral in die lieve kleine glinsterende oogjes, en probeer ondanks het heftige huilen van je kleintje ook vooral te genieten van de momenten dat hij/zij de afstand groter ziet worden en je dus ook soort van mist.

Later zullen we vaker van ze horen dat we “stom zijn” omdat ze iets niet mogen doen.

Hier hebben we onze vrolijke baby weer terug, en kunnen we even bijkomen tot de volgende sprong.

Alhoewel, de kleine dame wil nu continue alleen maar zitten, en begint langzamerhand ook al met kruipen, ze komt dat niet verder dan met haar billen omhoog en begint te wiebelen zodra ze haar armpjes strekt om omhoog te gaan, wat ook de nodige woede losmaakt bij haar omdat het nog niet lukt, haha!

Wie weet wat alle ervaringen van sprong weer gaan zijn… Jullie lezen het in mijn volgende gastblog bij Oei, Ik groei!

Liefs, Jessica