Tandjes. Het komt goed. Adem in. Adem uit

Vroeger, zeg maar voor dat ik moeder was, ving ik wel eens gesprekken op tussen ouders. Waar ik me dan verder altijd mijlenver van hield want echt nee hoor, babies zijn voor grote mensen.
Het meest mysterieuze vond ik altijd dat je blijkbaar als ouder een gesprek altijd kan concluderen met één woord. Een weemoedig verzuchtend ‘tandjes’, maakt een einde aan ieder gesprek.

Nu zeiden deze ‘tandjes’ mij dus nooit echt veel. Tot dat de eerste tandjes doorkwamen bij mijn dochter. Voor het eerst werd ik dan toch eindelijk ingewijd in dit enigmatische fenomeen, dat niet zo zeer enigmatisch, maar vooral irritant bleek. Mijn vrolijke babbelende baby veranderde op slag in een jengelend, slecht slapend, slecht etend, gillend (echt – niveau trommelvlies kapot), huilend en vooral heel erg zielig en gefrustreerd klein meisje.

Dankbaar maakte ik gebruik van allerlei tips zoals je baby laten sabbelen op een natte koude washand of een bijtring in de vriezer leggen – niet bevroren aan je baby geven!- en verdiepte ik me nog eens in de wonderlijke anatomie van een baby (al die tanden zitten dus al ergens in dat kleine hoofdje als je baby wordt geboren. Bi-zar.) Ook heb ik even gedacht dat het vijfde sprongetje was aangebroken, maar het bleken echt de tandjes te zijn.

Maar eerlijk gezegd zocht ik ook naar bevestiging dat het daadwerkelijk om het doorbreken van tandjes ging om me er van te verzekeren dat ik niet ineens een stomme baby had gekregen per ongeluk. (Dit mag je vast niet zeggen, maar soms zijn babies ook gewoon even stom).

Het belangrijkste was uiteraard mijn baby helpen. Troosten, wiegen, zingen, wandelen, afleiden, verzachten, verkoelen, verknuffelen, vertroetelen.

Tot dat ik erbij neerviel. En ja nu klinkt dit inderdaad wat dramatisch, maar écht even between you and me, wat duren die dagen lang. Ineens begreep ik de korte éénwoordelijke respons van ouders die ik eerder had opgevangen. In die dagen kon ik ook echt alleen maar een verzuchtend ‘tandjes’ uitbrengen als reactie op alles.

Het goede nieuws is: het gaat voorbij! Met het doorbreken van het tandje brak ook het stralende humeur van mijn baby door. Zie je wel. Natuurlijk heb ik geen stomme baby! Dat kan toch helemaal niet, mijn baby is de liefste van de wereld!
Tandjes. Het komt goed. Hou vol. Adem in. Adem uit.