Moeder zijn is… een rollercoaster aan emoties

Moederschap is het mooiste dat mij ooit overkomen is. En ook een van de zwaarste uitdagingen die ik tot nu toe meegemaakt heb.

Nog nooit heb ik met zoveel liefde mijzelf op de laatste plek gezet. Ik weet dat het belangrijk is om nog je eigen ik te zijn naast je rol als moeder. Dit lukt mij helaas niet zo vaak als dat ik graag zou willen. Naast moeder zijn van twee kinderen onder de twee jaar, heb ik erg weinig energie over om überhaupt nog een sociaal leven te onderhouden. 

Wat ik voorbij zie komen op social media is iets waar ik absoluut niet vatbaar voor ben. Toch betrap ik mezelf erop dat wanneer ik andere moeders een druk sociaal leven zie hebben (waar ik alleen maar bewondering voor heb), er toch een bepaald gevoel naar boven komt. Ook al weet je dat ze maar 1% van hun leven laten zien, word je toch geconfronteerd met een eigen onzekerheid of gevoel wat bij jezelf knaagt. 

Verlangen naar tijd voor mezelf

Hoe weinig energie ik ook heb, verlang ik er toch altijd naar om even een avondje of een dag geen moeder te zijn. Even niet aan staan en een normaal gesprek met een vriendin kunnen voeren zonder onderbroken te worden door een kind waar je iets voor moet betekenen. Ik wil me even niet als een octopus voelen; eten met 1 hand, kind in de kinderwagen wiegen met je been en met de andere hand je kind opvangen die bijna uit zijn stoel klimt. 

Zo’n avond zonder de kinderen hoef ik niet per se vaak te hebben, maar na zo’n avond weg voel ik me vaak weer helemaal opgeladen. 

Niet alleen een avondje uit met vriendinnen of mijn partner kunnen mij weer opladen. Sinds ik moeder ben vind ik het al fijn om even een uurtje te sporten of naar de kapper te gaan. Zelfs boodschappen doen is een uitje! Even je handen vrij hebben zo nu en dan vind ik erg waardevol voor mijn eigen ik. 

“Moeder zijn is… een rollercoaster aan emoties; bezorgdheid, eenzaamheid, vermoeidheid, blijdschap, maar vooral zoveel liefde die ik elke dag voel voor mijn kinderen.”

Met liefde zet ik mijzelf op de laatste plaats

Op dit moment vind ik het zwaarste aan moeder zijn dat dat ik weinig tijd voor mezelf heb. En dan bedoel ik niet een avondje weg met vriendinnen of een weekendje weg met mijn partner. Er is vaak over de gehele dag geen moment dat ik even voor me uit kan staren zonder dat ik iets moet doen voor mijn kinderen.

Dit gevoel komt natuurlijk voort uit het zijn van een moeder van twee kinderen onder de twee jaar. Mijn kinderen schelen nog net geen 14 maanden. Twee kinderen onder de twee jaar ervaar ik zeker als iets pittigs. Niet omdat onze kinderen lastig zijn. In tegendeel zelfs. Het pittige eraan vind ik dat ik de hele dag non-stop bezig ben voor de kinderen, vooral omdat ze beide nog zo klein zijn. De hele dag luiers verschonen, eten klaar maken, flesjes maken, dutjes, driftbuien, ze entertainen, ergens zelf ook eten tussendoor, als het uitkomt nog even snel douchen en dan hebben we het nog niet eens over het huishouden gehad…

De mooie momenten wegen zwaarder mee dan de minder mooie

Soms in de avond denk ik bij mezelf, hoeveel kan een mens eigenlijk hebben? Dit is echt next level topsport. Niet alleen fysiek maar ook mentaal. Er zijn dagen dat alles smooth gaat, maar er zijn ook dagen dat ik wenste om een geluidsdichte kamer in huis te hebben, waar ik even naar toe kan gaan om te ontsnappen. Vooral even om te schreeuwen en keihard te huilen.

Een kleine mental breakdown eens in de zoveel tijd is vrij normaal, maar erna gelijk een ‘slap in the face’ en weer door. Want ja.. je moet wel. Het klinkt alsof ik misschien semi depri ben, maar dat is zeker niet het geval. Het is niet dat de zware momenten mij ongelukkig maken. Nog steeds wegen de mooie momenten zwaarder dan de minder leuke momenten. Ik kan gelukkig wel vanaf bovenaf kijken en begrijpen en voelen dat dit niet voor altijd zo zal zijn. 

Alle clichés zijn waar

Omdat onze kinderen 14 maanden schelen ervaar ik het eerste levensjaar van mijn jongste zeker als een pittige tijd. Maar als ik naar mijn kinderen kijk en zie ik wat voor hechte band ze nu al hebben en hoe gelukkig ze zijn, weet ik waar ik het voor doe. Hoe moe ik ook ben, het geluk van de kinderen staat op nummer 1. De lach op hun gezichtjes zijn mijn energiebronnen en de knuffeltjes die ik van ze krijg geven mij de bevestiging dat ik het goed doe in hun ogen. En dat is wat telt. 

Lekker slapen, de wallen weg werken en meer tijd voor mezelf hebben, dat komt ooit wel weer. Ik probeer mezelf eraan te herinneren tijdens zware momenten dat het allemaal tijdelijk is en fases zijn. Alle clichés zijn zeker waar, wat gaat de tijd toch snel en het is het zeker allemaal waard. 

Wil je meer eerlijke verhalen lezen over het moederschap? In ons nieuwe boek EERLIJK vertellen twintig bekende moeders hun open, eerlijke en pure verhaal over het zwanger worden, de zwangerschap, bevalling en het leven (met een baby) daarna.