Van een geplande keizersnede naar een vaginale bevalling

Er was al een keizersnede gepland vanwege een stuitligging. Het was absoluut niet mijn plan om onze zoon op de wereld te zetten door middel van een keizersnede maar ook dat liep anders…

Van stuit tot goede houding en weer terug naar stuit

De hele zwangerschap heeft meneer verkeerd om gelegen. Maar rond week 38 was hij gedraaid en ingedaald. “Yes!” dacht ik, dan wordt het een vaginale bevalling. Maar helaas, bij de laatste controle bij de verloskundige bleek dat hij weer gedraaid was en met zijn billen naar beneden lag. Eigenwijs!
De verloskundige verwees ons daarom door naar het ziekenhuis voor het inplannen en informeren over de keizersnede. De vloer zakte onder m’n voeten vandaan, ik was zo bang voor die operatie (ben 34 en nog nooit geopereerd), maar wat moet dat moet, want een stuitbevalling zag ik totaal niet zitten. Ik dacht alleen maar aan die plaatjes die ik gezien had van die baby’s die met stuit geboren waren. Maandag 12 september zou de keizersnede plaatsvinden.

Onze zoon had andere plannen

Onze lieve zoon had heel andere plannen. Zaterdagnacht rond de klok van 5 kreeg ik een raar gevoel in mijn buik. Het kwam om de 10/15 minuten terug. Gelijk ging ik Googlen over hoe een wee aanvoelt en wat ik aan informatie vond voelde wel een beetje hetzelfde. Ik had nog niet het gevoel dat het heel dringend was en ben maar verder gaan slapen. Tegen 8 uur toch maar even tegen mijn vriend gezegd dat ik een raar gevoel had en ik het niet 100% vertrouwde. Uiteindelijk heb ik toch maar naar de afdeling gynaecologie gebeld om te vertellen dat ik denk dat ik weeën had en of ik even langs kon komen om het zeker te weten. Omdat het weekend was kreeg ik de receptie aan de telefoon met de vraag of ik na het weekend weer kon bellen en er niemand op de afdeling gynaecologie was. Ik moest hard lachen en zei dat wil ik wel, maar dan zal ik de bevalling alleen moeten doen. Daarop verbond ze me snel met de kraamafdeling. Ik mocht wel even langskomen. Ik mocht nog lekker rustig aan doen en daarvoor nog even ontbijten en douchen als ik dat wilde.

In het ziekenhuis: is de bevalling begonnen?

Tegen half 10 waren we in het ziekenhuis, de weeën waren wel iets sneller en vervelender geworden maar niet zo erg dat ik door mijn vriend naar de kraamafdeling gebracht moest worden. Dus liep ik lekker rustig samen met hem richting de ingang van het ziekenhuis. Bijna bij de roltrap naar de ingang kon ik net het paaltje pakken en zei ik tegen mijn vriend: “Ik geloof dat mijn vliezen zijn gebroken. Het is heel warm tussen mijn benen.”
Mijn vriend moest er wel een beetje om lachen en keek naar de voorkant en zei: “Ja, ik denk het wel.”
Ik zei hem dat ik boven eerst naar de wc zou gaan, want dat liep niet lekker zo’n natte broek. Dus even gauw naar de wc gegaan en het een beetje droog gemaakt, wat er tenminste droog te maken viel.

Had ik weeën en waren mijn vliezen echt gebroken?

Op de kraamafdeling werd ik eerst aan een apparaat aangesloten om te kijken of ik inderdaad wel weeën had. En inderdaad de weeën waren begonnen. Ik vond het nog erg meevallen met de pijn en had zo van, als dit het is, dan is het een makkie. Na ongeveer een uur aan dat apparaat gelegen te hebben, wilde de gynaecoloog even kijken of de kleine echt nog in de stuit lag en of de vliezen echt gebroken waren. Hij lag nog wel in de stuit en mijn vliezen waren inderdaad wel gebroken, want de hele stoel was nat.

Wachten tot de OK klaar is

Ik werd toen naar een moeder en kind kamer gebracht – hier kom je normaal na de bevalling – om te wachten tot de OK klaar was. Maar hoe langer het duurde hoe sneller de weeën kwamen en hoe heftiger. Mijn vriend hield de tijd bij en wist van zijn andere twee kinderen dat als er 2 minuten tussen een wee zit, dat het wel tijd werd om eens iemand te laten komen. Dus heeft hij op het belletje gedrukt. Het duurde een eeuwigheid voordat de verpleegster kwam en zei: “ik zal de gynaecoloog even halen om te kijken wat je ontsluiting is want dan zullen we de OK nu direct moeten bellen.”

Je moet NU naar de OK!

Een kleine 5 minuten later was de gynaecoloog er, ze tilt de dekens omhoog en ik hoorde haar alleen roepen “Je moet NU de OK bellen, ik haal nu de lift op!”. Ik kreeg het niet helemaal goed mee omdat ik weer een wee weg moest puffen, maar achteraf bleek dat er al een voetje uit was. Onderweg naar de lift kreeg ik opeens zo’n mega grote perswee dat ik tegen de verpleegster zei “Ik weet niet wat je wil maar ik hou hem niet, hij komt er nu uit!”. Waarop zij de dekens omhoog doet en schreeuwt naar de gynaecoloog “Terug! Je moet nu terug komen naar de kamer!”. Mijn vriend had gespiekt en zag dat er ook een tweede voetje uit was en dacht dit kan ik haar wel vertellen. Hij komt bij mijn hoofd staan en zegt: “Ilona, er zijn 2 voetjes uit, hij kan er zo elk moment uit komen.”

Toch geen keizersnede?

Terug op de kamer, na eerst met bed en al tegen de deurpost te zijn geknald, keek ik nog een keer naar het voeteneind en er stonden opeens 10 man aan verpleegsters en dokters aan het voeteneind. Ik dacht: huh, waar komen jullie opeens vandaan? De gynaecoloog gaf aan dat ik, als ik kon, wel mocht persen. Eigenlijk deed ik er voor mijn gevoel helemaal niks voor en na 2 a 3 keer geperst te hebben had ik kleine Liam om 11.32 uur bij me op de borst te huilen. Super blij was ik en met 2 hechtingen vond ik het nog wel meevallen hoe uitgescheurd het beneden was. Een bevalling van ongeveer 7 uur. Mocht ik ooit weer moeten bevallen, moest ik wel even aangeven dat ik een snelle bevaller was.

Het herstel na een stuitbevalling

Het herstel verliep allemaal soepel. Ik geloof dat k 2 hechtingen had, maar daar voelde
ik helemaal niks van. De volgende dag was ik al samen met onze zoon bij m’n ouders op de boerderij. Ik kon niet langer thuis zitten, ga toch niet de hele dag thuis blijven en slapen of rusten. Pff, nee daarvoor ben ik echt te veel een buitenmens. De kraamhulp moest ook heel erg lachen dat we dus de 2e dag al naar buiten waren geweest en zei ook: je voelt je eigen lichaam aan en als het niet gaat dan ga je vanzelf wel even op bed liggen. Toen Liam 1 week oud was, was ik het thuis helemaal zat en zijn we er even lekker tussenuit geweest en met z’n allen naar de dierentuin geweest. Hij is begin september geboren en het was super lekker weer.

Na een week of drie, vier had ik echt zo van: nou als dit een bevalling is, dan doe me er
nog maar een bij! Het viel mij allemaal heel erg mee: de zwangerschap, de bevalling en het herstel. Je hoort vaak van die horrorverhalen, maar het kan zeker ook anders!

Mij is een keizersnede bespaard gebleven en ik mocht mijn eerste bevalling als een vaginale stuitbevalling beleven. Voor een ieder die moet bevallen kan ik alleen maar meegeven: laat alles gewoon op je af komen, het kan heel snel gaan!

Liefs, Ilona