Van stuitbevalling naar spoed keizersnede

Mijn stuitbevalling liep anders en werd een spoed keizersnede. Hoe is het begonnen en hoe heb ik het ervaren? Dit is mijn bevallingsverhaal. 

Het begin: gebroken vliezen

In de nacht van 17 op 18 augustus 2023 braken mijn vliezen. Gek genoeg voelde ik me er heel rustig onder. Ik ben nog op mijn gemak mijn tanden gaan poetsen en mascara op gaan doen, terwijl mijn man vooral zo snel mogelijk wilde vertrekken. De vluchtkoffer stond gelukkig al klaar. Om kwart voor 4 ‘s nachts kwamen we aan in het ziekenhuis en we werden naar een verloskamer gebracht. Redelijk vlot nadat we aankwamen begonnen de weeën langzaam op gang te komen. De kamer hadden we aangekleed met spulletjes van thuis (o.a. een zoutlamp, affirmatie kaartjes en knuffeltjes) en ik had een eigen afspeellijst van muziek gemaakt. Op een gegeven moment voelde ik dat ik me graag wilde verplaatsen naar de badkamer. Ik nam plaats onder de douche en begon daar de weeën op te vangen. 

De bevalling deden we als een team

Vanuit de Hypnobirthing cursus die we hadden gevolgd, kregen we fijne handvatten aangereikt om tijdens de bevalling te kunnen gebruiken. Het voelde goed om voorovergebogen te staan en te leunen op de wasbak, op het moment dat de weeën intenser werden. Rens gaf daarbij druk op mijn onderrug. Hierdoor voelde het ook echt dat we het proces samen aangingen. De eerste fase was voor mijn gevoel goed te doen. Ik voelde me rustig en in mijn kracht staan. 

De volgende fase: bijna tijd om te persen

Naarmate de ontsluiting vorderde werden de weeën steeds intenser. De druk werd op een gegeven moment zo groot, dat het gevoelsmatig bijna niet meer op te vangen was. Toch lukte het me, met behulp van de steun van Rens en de kracht die haalde uit de volgende affirmaties: ik kan het, de golven komen en gaan, iedere golf brengt ons kindje dichter bij ons. De fase vlak voordat ik mocht gaan persen naderde. Ik schreeuwde het uit, het voelde alsof er een soort oerkracht in me loskwam. Iedere keer weer lukte het om door de weeën heen te ademenen en mezelf te herpakken. Als ik hieraan terugdenk, voel ik veel trots en bewondering voor mijzelf. 

De persfase

Na wat een eeuwigheid leek te duren, bleek dat ik eindelijk voldoende ontsluiting had om te mogen gaan persen. Helaas wist ik ook dat dit betekende dat ik plaats moest nemen op bed en op mijn rug moest gaan liggen, want dit was de procedure in het ziekenhuis bij een stuitbevalling. Ik ben er dan ook in meegegaan, maar voelde dat ik hierdoor uit mijn flow werd gehaald. Op je rug liggen met je benen wijd voelde voor mij onnatuurlijk en heel kwetsbaar. Zo goed en kwaad als het kon, probeerde ik de knop om te zetten en weer in mijn kracht te komen.

Op een gegeven moment mocht ik toch van positie veranderen en ging ik verder op handen en knieën. Dit was een fijnere positie en ik voelde dat de billetjes er bijna doorheen kwamen. Echter schoot het ook telkens weer terug. Gaandeweg voelde ik dat de tijd begon te ‘dringen’, daar ik wist dat ik maar maximaal anderhalf uur mocht persen. Het lukte niet. De weeën namen af en ik kreeg te horen dat de conditie van Olivia wat leek te verslechteren. Hierdoor moest ik mij overgeven aan het feit dat het toch een keizersnede zou gaan worden.

Toch een keizersnede: overgave

Binnen 5 minuten werd de OK klaargemaakt en werd ik uit de kamer gereden. Ik heb mijn ogen dicht gedaan tijdens de rit ernaartoe. Het voelde en voelt nog steeds als een domper – dat ik er zo dichtbij was en het nu toch anders zou gaan dan waar ik op had gehoopt. De gynaecoloog die in de verloskamer aanwezig was, zou mijn operatie gaan uitvoeren. Dit gaf me wel vertrouwen. Ook kwam zij, vlak voordat de ruggenprik werd gezet, naar me toe en sprak ze mij bemoedigend toe: dat ik het heel knap had gedaan en mijzelf niets moest verwijten. 

De ontmoeting met ons kindje

Binnen een kwartier werd de operatie uitgevoerd. Het was zo bizar, om niets meer te voelen in je hele onderlichaam, maar wel bij bewustzijn te zijn, alsof ik ineens was verlamd. Na een kwartier werd mijn kindje voor mijn ogen omhoog gehouden. Ik kon haar nog niet aanraken, maar wel zien. Wat een prachtig en ontroerend moment was dat. Daar was ze dan ineens, mijn en onze dochter.

Ik heb volgens mij wel vijf keer gevraagd of het echt mijn kindje was, zo onwerkelijk voelde het. Ze was zo volmaakt, zo prachtig. Niet lang daarna werd ze op mijn borst gelegd en kon ik haar echt goed in mij opnemen. Wat een intense vreugde en geluk. Te horen en zien dat alles goed met haar was. Ik had het haar en mezelf gegund om op een rustigere manier ter wereld te komen, maar wat was en ben ik blij dat ze er is. Onze prachtige dochter Olivia. 

Herstel na een spoed keizersnede

Door de arts was gezegd dat de herstelperiode van de spoed keizersnede 6 weken kon duren. De eerste dagen na de bevalling kon ik letterlijk (bijna) niets, ik was aan bed gekluisterd. Ik vond het heel moeilijk dat ik weinig kon helpen en doen in de zorg voor Olivia. Gelukkig lukte de opstart met borstvoeding wel, hier was ik erg dankbaar voor. Ik beviel op vrijdagavond en maandagmiddag mochten we naar huis. Eenmaal thuis kregen we een hele fijne kraamhulp toegewezen. Langzaam maar zeker kon ik steeds weer wat meer en kon ik me in huis redelijk voortbewegen. Het was moeilijk voor me om rustig aan te doen, onze kraamhulp moest me hier regelmatig op wijzen. Na een aantal dagen zijn we voor het eerst met Olivia naar buiten gegaan om een klein stukje te wandelen, dat was zo fijn! 

Dankbaar voor alle steun

Voor iemand die nog nooit iets onder de leden had viel het me tegen hoe langzaam het herstel ging. Terugblikkend heeft het fysieke herstel ook zeker 6 weken geduurd. Ik was dan ook zo blij toen ik na deze periode weer op de yogamat kon staan, hier heb ik veel aan gehad tijdens mijn herstelperiode. Ook heb ik veel gehad aan de steun van mijn man (die tevens de liefste vader is) en van mijn vriendinnen en (schoon) familie. 

Als ik advies mag meegeven aan andere mama’s: zorg goed voor jezelf, neem de tijd om te herstellen en durf om hulp te vragen (en accepteer deze ook!). 

Liefs Laura