Verhuissprongetje

Of je nou tien maanden oud bent, een kat of in de veertig, verhuizen zet je leven op z’n kop. Neem kater Binkie. Die hadden we een paar dagen voor de verhuiswagen kwam al laten wennen. Hij leerde de ruimte onder de afwasmachine in ieder geval heel goed kennen. Verder niets. Pas toen er wat bekende stoelen, banken en kleedjes arriveerden, begon het kweken van een thuisgevoel. Bij baby Arthur gaat het niet heel anders. Al past hij al haast niet meer onder het keukenblok.

Aanvankelijk dacht ik dat verhuizen voor iemand van negen á tien maanden een peulenschil zou zijn. Wij verplaatsen ons naar een hele nieuwe wereld, maar voor hem is alles sowieso al nieuw. Een verhuizing binnen dezelfde gemeente zal dan niet veel uitmaken. De praktijk blijkt toch anders.

Arthur heeft in zijn korte leventje al behoorlijk wat herkenbare ankers leren kennen. Je ziet het al bij het aantrekken van zijn jasje. Het zien van het stuk stof maakt hem altijd blij. Het staat voor avontuur. Enthousiast gooit hij zijn armpjes in de mouwen, omdat hij weet dat hij naar buiten gaat. Hij gaat dingen beleven.

Toch is wat hij nu beleeft steeds wel heel anders. Kassières reageren nog altijd positief op hem, net als buren. Het zijn alleen andere gezichten. Wennen wel. Nu de wereld er net wat anders uitziet, is zijn structuur weg. Samen met onze nachtrust.

Ondanks alles blijkt vooral hoe makkelijk wij ons – als soort – ons kunnen aanpassen aan verandering. Op de nieuwe crèche is hij dezelfde vrolijke snuiter als op zijn vorige. Nog steeds pakt hij elk eetmoment met al zijn ledematen aan. In zekere zin is het slaapritme het enige dat nog hij recht moet trekken in de nieuwe omgeving.

Over Arthurs landing in zijn nieuwe thuis maak ik me geen zorgen. Onder het keukenblok zullen we hem hooguit vinden bij verstoppertje.